Μελετώντας τη γη και σένα και προβληματιζόμενος για μήνες ολάκαιρους, βρήκα πως το λουλούδι σου ειν’ το γιασεμί. Αντέχοντάς ‘μαι ελάχιστα για χρόνια, τα πολλά συμπέρανα πως ειν’ ταιριαστά σου. Γι’ αυτό σε άλλα μέρη πας, σε άλλες κουλτούρες , για να μυρίσει η πλάση όλη το γιασεμί σου.
Τα χρόνια της σαν εσένα να μυρίζουν θες, να καμαρώνεις σαν να ‘σουν η οξύτητα του λεμονιού που μες στο φαγητό τρυπώνει μια ιδιαίτερη γεύση να χαρίσει, που εγώ πάντα τη μισούσα μόνη της, αλλά είν’ βασική στης μαγειρικής την τέχνη. Aυτό μου προσφέρεις: την οξύτητα που ποτέ δεν μπόρεσα να αντέξω, αλλά για την ισορροπία του φαγητού κομβικής σημασίας είναι. Τα αντανακλαστικά μου άλλα λεν’ αλλά το μυαλό καλύτερα πάντοτε γνωρίζει, αυτό σκέφτεται, αυτό επίσης αποφασίζει. Της καρδιάς ο ρόλος είν’ συμβουλευτικός και προαιρετικός τουλάχιστον, άλλα έτσι «μαγεία» η φάση δεν γνωρίζει, δεν είν’ το ίδιο σε καμιά των περιπτώσεων!
Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω απ’ τις λέξεις (όπως στο γνωστό τραγούδι ο Αλέξης) και πιάσε του Πλάτωνα τη φράση όταν μίλησε για των ιδεών την πόλη. Χάσε την πίστη σου στον εγωισμό και τη ζωή κατάλαβε, ενώ απ’ τα μαλλιά να την πιάσεις πρέπει. Σεβάσου το άρρητο και κόψε μου ένα λουλουδάκι σου στον κήπο μου να βάλω. Τα μάτια σου μέσα του να αντικρίζω θέλω και του μεταξύ μας ερωτισμού την ανάγκη με αδικότερο τρόπο να «εκπληρώσω».
Το λουλούδι σου με λίγα λόγια μυρίζω και τις ώρες που μου λείπεις, ως άμυνα, ως αποτέλεσμα, ως τελευταία επιλογή, της ώρες της συσκότισης. Πάνω κάτω και απέξω θα πάω προκειμένου τι θέλω, να το πω και να ζήσουμε, να καταλάβεις, ντάξει; Μάλλον καθόλου εντάξει δεν είναι, γιατί εσύ δεν με πιστεύεις, με χλευάζεις, δεν με αγαπάς, με οικτίρεις! Αλλά δεν ξέρεις πόσο πείσμα έχω, αφού μου το καλλιεργήσεις το γιασεμί σου, αγάπη μου, τον πιο πεισματάρη απ’ όλους μ’ έκανες!
Photography credits: Εl
topicap.wordpress.com 