Γύρω γύρω λιβάδια. Παντού πράσινο. Πουλιά κελαηδούν κι ένας απαλός αέρας χαϊδεύει γλυκά όλη την πλάση. Καταγάλανος ουρανός με δύο σύννεφα για παρέα. Και ο ήλιος να καίει καταμεσήμερο, φωτίζοντας όλων των ειδών τα ξαναμμένα λουλούδια. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κοράλλια, γαρυφαλλιές και βιολέτες χορεύουν με τη σειρά τους τον χορό της αναγέννησης και της ανεμελιάς. Γαλήνη. Όλα όσα έχουν γράψει για την άνοιξη οι μεγάλοι ποιητές προβάλλονται για ακόμη μία φορά μπροστά μας.
Κάτω από μία ανθισμένη αμυγδαλιά κάθεται το υποκείμενο και κοιτάει με κουρασμένα βλέφαρα το ατελείωτο αυτού του κόσμου. Παρατηρεί με κενότητα στο βλέμμα τον ορίζοντα, εκεί όπου οι ανεμοδαρμένες κορυφές των βουνών διαβρώνουν γλαφυρά τον απέραντο ουρανό. Αρχίζει και κλαίει, γιατί μέσα σ’ αυτήν την αγαλλίαση και ομορφιά της φύσης εκείνο δεν αισθάνεται τίποτα, παρά μονάχα ματαιοδοξία και παράπονο. Βλέπει μόνο ένα μαύρο δέντρο και χάνει το φωτεινό δάσος.
Βγάζει ξάφνου από την τσέπη του ένα τσαλακωμένο τριαντάφυλλο, ξεχασμένο από τον περασμένο χειμώνα, μαραμένο, όπως ακριβώς αντιλαμβάνεται και το υποκείμενο την ψυχή του. Τα πέταλά του φαίνονται νεκρά, απαλά και μουχλιασμένα, το ξεθωριασμένο κόκκινο χρώμα τους δε μοιάζει με ξεβαμμένο ματωμένο πουκάμισο. Το μικρό κοτσάνι του από την άλλη παραμένει σκληρό και τα αγκάθια του αιχμηρά.
Με μία αιφνίδια κίνηση το υποκείμενο βγάζει και πετάει βίαια τα πέταλα στο λιβάδι. Έπειτα σφίγγει με δύναμη το κοτσάνι στην παλάμη του. Αίμα τρέχει στον καρπό του. Αυτή την φορά το κόκκινο είναι σκούρο και πηχτό. Το βαρύ κόκκινο της άνοιξης.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 