Ερχόταν σιγά σιγά. Την παρατηρούσα από μακριά με τα κιάλια.
Περπατούσε με αργό βήμα, αλλά σταθερό.
Δεν αγχωνόμουν. Βλέπεις, όταν κάτι δεν είναι μπροστά σου, είναι εύκολο να το αγνοήσεις.
Χόρευα και γελούσα όσο μπορούσα, ενώ ήξερα ποιος ήταν στο δρόμο.
Προσπαθούσα να προλάβω το αναπόφευκτο, η συνάντησή μας θα σήμαινε το τέλος της γιορτής.
Πολλές στιγμές την στόχευα με την καραμπίνα στα πόδια, η σκανδάλη όμως ήταν κολλημένη.
Οι μόνες φορές που χτυπήθηκε ήταν από τους ανθρώπους που ερχόντουσαν στο πάρτυ μου.
Μου έλεγαν ότι συναντούσαν ένα τερατώδες πλάσμα στο δρόμο, που ο καθένας έβλεπε διαφορετική μορφή.
Δεν ήθελε να επιτεθεί, αλλά ήξερες ότι μπορούσε να σκοτώσει.
Κατευθυνόταν προς το σπίτι, το εμπόδισαν είπαν. Όλα καλά.
Εγώ γέλασα. Δεν κατάλαβαν γιατί.
Ώρες αργότερα, πίνοντας το τελευταίο ποτό, ακούω την εξώπορτα να ανοίγει.
Αρχίζω να νιώθω την παρουσία της πολύ πιο έντονα.
Ήρθε και περιμένει να την υποδεχτώ με το κλασσικό πρώτο σφηνάκι.
Κανείς δε βλέπει τίποτα τώρα, μόνο εγώ.
Με κοιτάει, μου χαμογελάει και λιώνει σιγά σιγά το πρόσωπό της, τα δάχτυλά της, όλο της το σώμα. Εξαφανίζεται στιγμιαία, ώσπου ξεκινά ένας πόνος στο στήθος.
Τότε είδα τη μαύρη λάσπη που κυλούσε πάνω μου σαν στολή υπερήρωα.
Παίρνει τη μορφή μου, γίνεται ένα με μένα, αόρατη.
Τώρα δεν τη βλέπει κανείς γιατί έγινε εγώ. Μόνο που το εγώ μου είναι εγκλωβισμένο κάτω από στρώσεις.
Αλλάζω άνθρωπο, ενώ το πάρτυ συνεχίζει.
Ξαφνικά η μουσική παραείναι δυνατή, η παρέα μου αδιάφορη και το μέρος πλήρως ακατάλληλο.
Το έδαφος εξαφανίζεται και αιωρούμαι στην επιφάνεια.
Μα πώς πατάνε οι υπόλοιποι; Γιατί δεν βλέπουν τι συμβαίνει;
Πρέπει να πιαστώ από κάποιον, να μην πέσω. Κουράστηκα να στέκομαι.
Τρέχω, και όταν ακουμπάω τον ώμο, πέφτω στο κενό.
Photography credits: EL
topicap.wordpress.com 