Δέκα χιλιάδες διακόσια ένα
βελάκια που σφηνώνουν
τις γραμμές της πόλης
-την κουβαλώ σαν τσάντα πλαστική-,
πινεζομενα διαγράμματα μετρό,
ώστε βγάζουν νόημα
μόνο όταν τ’ ατενίζεις
σε παραθαλάσσιο εξοχικό.
Το ποτήρι πρέπει να’ ναι υγρό στο χέρι
και το πείσμα νεκρό,
δεν θέλουμε άλλα στρατιωτάκια της αστικής αξίας,
ούτε βόλτες κυκλικές στις αλμυρές αυλές
στροφές που σβήνουν μετά τα τρένα.
Προς πίσω, εδώ και εδώ,
εκατόν ένα εισιτήρια που κρύβω
απ’ τη μνήμη.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 