Σήμερα θα μιλήσουμε για τους άρχοντες της ασφάλτου, αλλά και του πεζοδρομίου• για όλα εσάς τα ξεχασμένα από τον ήλιο μιάσματα που περιφέρεστε σαν καμαρωτοί μα πεινασμένοι αίλουροι, υποδυόμενοι τους κωμικοτραγικούς ρόλους που σας επιβάλλει η σχολή της τοξικής αρρενωπότητας που από πάππου προς πάππου εγγράφεστε.
Ναι, εσύ, εσύ που κορνάρεις ανελέητα, όταν με βλέπεις ωραία ντυμένη και περιποιημένη να περπατώ ανέμελα στον δρόμο με τις φίλες μου. Που ουρλιάζεις «να σε χαίρεται η μάνα σου!» και την ίδια ώρα εγώ οικτίρω με όλο μου το είναι τους δικούς σου γονείς για την κινούμενη ντροπή που γέννησαν.
Μα και εσύ που κάνεις το ακριβώς ολόιδιο, όταν είμαι ντυμένη με κουρέλια, άβαφη, ηλιοκαμένη και εξαθλιωμένη από μια δύσκολη μέρα και περιμένω στη στάση καρτερικά το λεωφορείο μου. Γιατί δεν είναι απαραίτητα το ωραίο που αναζητάς και θαυμάζεις• δεν είναι κομπλιμέντο ούτε – για τον Θεό! – είναι φλερτ αυτή η απέλπιδα προσπάθεια απρόσκλητης επίδειξης και αυτοεπιβολής.
Όπως και εσύ που εκείνη τη νύχτα οδηγούσες μηχανάκι και μας είδες, μια παρέα κορίτσια μέσα σε ένα ταξί, και πρότεινες στον οδηγό μας να ανταλλάξετε οχήματα, απαιτώντας και «το περιεχόμενο» του ταξί, σα να μιλάμε για εμπόρευμα. Δεν είναι πάντα, λοιπόν, το πανάκριβο αμάξι, η εκκωφαντική του μουσική ή το χρυσό ρολόι στο χέρι που κρέμεται απ’ το ανοιχτό σου παράθυρο που προσπαθείς να μου μοστράρεις. Και τίποτα από όλα αυτά να μην υπάρχει, είναι το εμετικό περιτύλιγμα του κατασκευασμένου «ανδρισμού» που τόσο ευλαβικά ασπάζεστε, εφαρμόζετε, αποθεώνετε• μήπως και ζυγίζετε;! Έχω χάσει πού φτάσαμε με το «μέτρημα» των όρχεων πια. Το σίγουρο είναι πως η επιβεβαίωση του φύλου είναι ανάλογη με τα κιλά κοπανιστού αέρα που καταλαμβάνουν το σφουγγάρι που έχετε για εγκέφαλο! Τρύπια σφουγγάρια, για να ‘χει χώρο να ρέει η τρικυμία εν τω κρανίω σας, αξιολύπητοι.
Εσύ, εσύ σιχαμερέ μεσήλικα και μόνιμε κάτοικε του καφενείου της γειτονιάς, που πλημμυρίζεις τον πεζόδρομο με τα σάλια σου, όταν περνώ από μπροστά σου, που ξεστομίζεις σε ελάχιστα μα τρομοκρατικά δευτερόλεπτα έναν ολόκληρο οχετό από υβρεολόγιο, ευφάνταστο κομψοτέχνημα φτιαγμένο ειδικά για γυναίκες• ή για ό,τι τέλος πάντων μας θεωρείτε και κατατάσσετε. Που, όχι, δε μας θεωρείτε γυναίκες. Δεν έχετε ιδέα τι θα πει «Γυναίκα». Νομίζετε «Γυναίκα» θα πει ό,τι δεν είναι άνδρας• μέχρι εκεί φθάνει ο ορισμός για εσάς. Εσάς που είστε ανίκανοι να ορίσετε μέχρι πού φθάνουν τα χέρια σας και ο απανθρακωμένος θησαυρός που κρύβετε στα σώβρακά σας. «Άνδρας λέγεσαι αν δρας» και όμοιες αμπελοφιλοσοφίες να μην ξανακούσω, παρακαλώ! Σοβαρά; Αυτή είναι η δράση σας; Να τρέμετε, τότε, την αντίδραση!
Που κουβαλάτε μερικοί στάχτες για μυαλά, εσείς καμμένα ξύλα απελέκητα, που είστε κενοί από συναίσθημα πέραν εκείνου της ανάγκης της μεγέθυνσης του Εγώ, του ανύπαρκτου εκείνου εγώ, όσο δεν εντάσσεται στο Εμείς που αγκαλιάζει και τα δυο φύλα.
Όλοι εσείς που μας αντικειμενοποιείτε, που όταν φρενάρετε απότομα στον δρόμο για να μας κάνετε χάζι, μας κάνετε να νιώθουμε σα στοιβαγμένα κρέατα σε πάγκο που σταματάει ο υποψήφιος πελάτης να αγοράσει. Λιμπίζεται, διαπραγματεύεται, αγοράζει, στοιβάζει σε σακούλες πλαστικές, όσο πλαστικό είναι το κούφιο κρανίο που σέρνει το μονίμως διψασμένο και… έχον ανάγκες άκρως ανδρικές και εκτονώσημες και ορμόνες ταραχώδεις και υποτακτικές κορμί σας.
Οι δικές μας ανάγκες, η δική μας αξιοπρέπεια, τα δικά μας «Εγώ» στιγμιαία αφορίζονται με εκείνο το βδελυρό φρενάρισμα, με εκείνο το πονηρό γελάκι του περαστικού στον δρόμο ή του πεζού που περιμένει πίσω μας στο φανάρι και απολαμβάνει την «υπέρτατη θέα» των οπισθίων μας, με εκείνη την απειλητική στύση καθημένων θαμώνων καφετεριών που εγείρεται προς το μέρος μας και αισθανόμαστε οριακά ένοχες για την αρρωστημένη πρόκλησή της.
Εγκληματίες και παραβιαστές των προσωπικών μας ορίων, βρίσκεστε παντού• δε χωράτε όλοι σε ένα κείμενο, σήμερα τα βάζω με συγκεκριμένους του συναφιού σας. Ο (πεζο)δρόμος είναι μόνο ένα από ΟΛΑ τα πιθανά μέρη που ξετυλίγετε τις αποτρόπαιες συμπεριφορές σας. Εσείς οι catcallers οδηγοί, είστε αηδίες που, σε αντίθεση με όλους τους ομοίους σας, απλώς κινείστε με μεγάλες ταχύτητες. «Διακόσια στη στροφή», μα δε στροφάρετε ούτε με σφαίρες στους κροτάφους σας. Η δε γυνή, λοιπόν, να μη φοβείται κανέναν σας κι ούτε να κολακεύεται – γιατί ναι, υπάρχουν και αυτές οι πλανεμένες ανάμεσά μας!- από την εξαθλίωσή σας.
«Ψιτ, ψιτ» να νιαουρίζετε στις γάτες, αν σας ανέχονται ακόμη κι αυτές. Και μιας και είπα γάτες, μια επίκληση για εσάς τους νεότερους, διότι εκεί ποντάρω τις ελπίδες μου, ίσως και λανθασμένα: μην πιαστείτε σαν ποντίκια στη φάκα της παράδοσης και των αέναων φυλετικών προτύπων που σας ταΐζουν και σας βάζουν να ρεύεστε προς απόδειξη της αφομοίωσης της… διδακτέας ύλης. Πάψτε να σεξουαλικοποιείτε τις οντότητές μας και βρείτε τρόπους λιγότερο αρρωστημένους να κάνετε αισθητή την παρουσία σας. Δείξτε κάτι άλλο πέρα απ’ το πόσο ανούσιες και άχρηστες κόπιες γενεών «παλαιάς κοπής», μα ουδεμιάς προκοπής μπορείτε να γίνετε. Έχετε, αλήθεια, κάτι άλλο να πείτε; Όταν είστε έτοιμοι, θα είμαστε εδώ, για να σας ακούσουμε. Μέχρι τότε, πατάμε γκάζι για κάθε φρένο που μας περιμένει στη γωνία.
Photography credits: El
topicap.wordpress.com 