“Life is the thing you bring with you inside your own head.”
Sally Rooney, Normal People
Εγκαινιάζοντας την νέα στήλη με την οποία σκοπεύω να ασχοληθώ, θα μιλήσω για ένα βιβλίο το οποίο με σημάδεψε φέτος. Ο λόγος για το βραβευμένο «Normal People» της Sally Rooney. Πρόκειται για το βιβλίο που μου θύμισε μετά από πολλά χρόνια πόσο πολύ μου αρέσει να διαβάζω.
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Connel και της Marianne, δύο ανθρώπων που μεγαλώνουν αγαπώντας ο ένας τον άλλο και γνωρίζοντας να αγαπούν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Πρόκειται για τους πιο ρεαλιστικά γραμμένους ήρωες που έχω συναντήσει και η αφήγηση της S. Rooney τα δένει όλα υπέροχα, γιατί είναι αδιαμφισβήτητα μια υπερ-ταλαντούχα συγγραφέας.
Η ιστορία εξελίσσεται αργά, αλλά οι ίδιοι οι ήρωες εξελίσσονται συνεχώς μέσα στο πλαίσιο της μεταξύ τους σχέσης. Το βιβλίο ακολουθεί τους δύο πρωταγωνιστές από το λύκειο ως τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής τους και τους παρακολουθεί να περνάνε από διάφορα στάδια. Τα προβλήματά τους είναι αυτά που βασανίζουν κάθε νέο άνθρωπο – σε σχέση με την ταυτότητά του, τον ρόλο του στην κοινωνία και το ταξικό σύστημα, καθώς και την διαχείριση του τραύματος.
Οι σκέψεις των ηρώων είναι οι σκοτεινές σκέψεις που κάνει ο κάθε άνθρωπος, είναι αυτές οι σκέψεις που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως κάνουμε κι είναι εξιλεωτικό να διαβάζεις κάποιον άλλο να σκέφτεται και να δρα έτσι. Είναι κυνικοί, αγαπάνε εγωιστικά και σκέφτονται με γνώμονα τον εαυτό τους. Η έλλειψη επικοινωνίας, παρόλη την απίστευτη χημεία που είχαν, είναι αυτό που κάνει αυτό το βιβλίο τόσο θλιβερό.
Η μεταξύ τους ερωτική σχέση είναι αυτό που κινεί την υπόθεση του βιβλίου, παρόλα αυτά δεν είναι το νόημά του. Όλα κινούνται αργά, και παρόλα τα τεράστια time jumps η σχέση τους φαίνεται να είναι στάσιμη στο πέρασμα του χρόνου. Νομίζω ότι αυτός είναι ο σκοπός του βιβλίου, να δείξει ότι η ζωή προχωράει και εμείς βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας και μέσα σε όλη την προσπάθεια να ερμηνεύσουμε τι είναι η ζωή η ίδια η ζωή συμβαίνει.
Είναι ένα αριστούργημα, του οποίου η ανάγνωση σε αφήνει με ραγισμένη καρδιά και παράλληλα με μια αίσθηση εξιλέωσης.
“Lately he’s consumed by a sense that he is in fact two separate people, and soon he will have to choose which person to be on a full-time basis, and leave the other person behind.”
Sally Rooney, Normal People
topicap.wordpress.com 