Ένα λεπτό αργότερα μπορεί να είχε περάσει μια πεταλούδα.
Κι αν η πεταλούδα είχε κόκκινα φτερά, εγώ θα καθόμουν μέχρι το πρωί στην παραλία.
Δύο λεπτά πριν, ο αέρας φύσηξε δυνατά και της άλλαξε πορεία.
Μας βλέπω από μακριά και χρονομετρώ τη στιγμή σαν σκηνοθέτης της ταινίας μου.
Έπεσε ένα αστέρι, η ώρα 2:22 κι εμείς σε μια ταράτσα με θέα το λιμάνι του νησιού.
Κάνε δύο ευχές, μία για το πεφταστέρι και μια για την ώρα.
Αν ο χρόνος κυλούσε πιο γρήγορα, ίσως και να βιαζόμουν.
Στις ευχές μείναμε, αυτές τις ώρες που ζητάμε τις πιο απόκρυφες επιθυμίες μας.
Αν το πεις δυνατά, είναι γρουσουζιά και καλά, δε θα πιάσει.
Κι έτσι κοροϊδευόμαστε, αγνοώντας τα βλέμματα και τις κομμένες ανάσες.
Το πρωί δεν υπάρχουμε, μαζί, χρειαζόμαστε σκοτάδι.
Εκεί που τίποτα δε φαίνεται, τίποτα δεν περιμένεις.
Ξανασκοτεινιάζει και ψάχνουμε τις ευχές μας να πέσουν από ψηλά.
«Σήκω και κάνε την πραγματικότητα» μου σιγοψιθύρησε η κινούμενη λάμψη.
Ευχήθηκα να φιληθούμε μια μέρα.
Εμείς και τα σκουπίδια του ουρανού που πέφτουν μόνο το ξέρουν.
Εκείνα νεκρά, κι εμείς ζωντανοί.
Photography credits: EL
topicap.wordpress.com 