Κατηγορία: Inside Out

Μέσα μου ένα κενό. Έπιασα χαρτί και στυλό. Μα τι να γράψω; Τι ενδιαφέρον νοιώθω για να το αποτυπώσω; Γιατί να τραυματίσω τις λέξεις ακόμα μια φορά;

Πριν προλάβουν τα μαλλιά μου να στεγνώσουν από το δροσερό θαλασσινό νερό με την αλμύρα στα χείλη μου και τις ανησυχίες βυθισμένες στην αμμουδιά σιωπηλός αντικρύζω τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τα ασυγκίνητα βουνά.

Χτυπάει συνθηματικά την πόρτα και μπαίνει μέσα στο παράνομο καζίνο συναισθημάτων. Γνωρίζει πως θα χάσει κάθε συναίσθημα του όμως πλέον έχει εθιστεί. Παίρνει τις μάρκες του και κάθεται στη ρουλέτα. Θέλει να παίξει στο κόκκινο δύο δάκρυα χαράς και ένα κομμάτι αισιοδοξίας. Το κάνει και η ρουλέτα αρχίζει να γυρνά…

Αναψαμε μαζί ένα τσιγάρο Δεν ήσουν εδώ Ούτε ήμουν εκεί Μοιραστηκαμε μια βόλτα

Συμβιώνοντας με το μυαλό μου, Ύστερα από 14 περίπου χρόνια, αναγκάστηκα να κηρύξω πόλεμο – ώστε να λήξει το βασανιστήριο κι αυτή η καθημερινή αγωνία. Ή αυτό Ή εγώ

Η παρομοίωση που με συναρπάζει απίστευτα είναι αυτή με τον ωκεανό και τον εγκέφαλό μας. Το πιο εξαιρετικό πάνω σε αυτή την παρομοίωση είναι η ύπαρξη μικρότερων παρομοιώσεων που μπορείς να αντιληφθείς αν «αποδεχτείς» την αρχική. Η λίστα έχει αρκετό όγκο γι’ αυτό θα δώσω την πιο συναρπαστική από αυτές ως παράδειγμα.

Στη μνήμη της Στάχτης… Αν και η σχέση μου με τα πολύ στενάχωρα κείμενα είναι κάπως κακή τελευταία, δυστυχώς οι συνθήκες με ανάγκασαν να γράψω ένα τέτοιο. Πάντα αντιμετωπίζω τα ζώα μου σα μέλη της οικογένειας, δένομαι μαζί τους πιο εύκολα απ’ ό,τι θα δεθώ με έναν άνθρωπο. Όσοι σκέφτεστε με τον ίδιο ή παρόμοιο…

Τι σκεφτόμαστε, άραγε, όταν ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί; Ίσως το τραίνο που πασχίζουμε να προλάβουμε για την δουλειά. Τα πρόσωπα των φίλων μας όταν σπάνε την υπνηλία του λόγου μας και αποσπούν μια καλημέρα.

Όπως λέω αρκετά συχνά, κάθε τέλος φέρνει μαζί του μια νέα αρχή. Μια μεγάλη αλλαγή μπορεί να ανοίξει το δρόμο για περισσότερες. Οι αλλαγές δεν είναι πάντα κάτι εύκολο ή ευχάριστο.

Το μαγικό με την πραγματικότητα είναι ότι έχει πάρα πολλά για να μάθεις. Συνήθως μαθαίνεις μέσω της εμπειρίας ή της πληροφορίας και αρχίζεις να πιστεύεις πως ο κόσμος είναι για ‘σένα. Ίσως και να είναι. Βέβαια, η μέγιστη εμπειρία απαιτεί την πραγματοποίησή της μαζί με κάποιον άλλον. Έτσι, θα μπορέσεις να καταλάβεις πολύ περισσότερο τι…

Ένα πράγμα -ή μάλλον πολλά- ήταν δίπλα μου όταν τίποτα άλλο δε βρισκόταν εκεί, και εξακολουθεί να είναι για πάντα. Τα βιβλία. Τα βιβλία κι εκείνο το μικρό παιδάκι.

Ο αέρας μπλέκει τα μαλλιά μου και τα οδηγεί στα μάτια μου. Το στιβαρό ξύλινο τραπέζι άψογα στηρίζει τα δύο υψωμένα πόδια μου. Το αχνό φως μιας μοναδικής λάμπας οριακά επαρκεί για να διαβάζω. Ο ήχος του κύματος σαν άλλο εκκρεμές συγχρονίζει την διάθεσή μου και το σκοτάδι που ενώνει τη θάλασσα με την απέναντι…

Όσο και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αλλάζουμε καθημερινά. Συνήθως μεταβάλλουμε μικρά πράγματα ή ανταλλάσσουμε μια σκέψη μας με μια καλύτερη. Αναρωτιέμαι μέρες τώρα, γιατί να συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η κινητήριος δύναμη γι’αυτό το γεγονός;

Εκφυλίζοντας όλες τις εκφράσεις του προσώπου σου Οι πολλές διακυμάνσεις, οι πολλές αισθήσεις Τα όσα μυστικά κρύβανε οι γραμμές των χειλιών σου Πλατιές μουγκές πεδιάδες, κενά λιβάδια,

Κάθε μέρα η ίδια λούπα. Κάνω εγώ κάτι λάθος ή μήπως είναι όλα λάθος; Άκρα παράλυτα, σαπισμένη ψυχή, μυαλό δύο βήματα πριν την παράνοια, τι άλλο μένει να περιμένω;

Τις μέρες τις δύσκολες· τις ασφυκτικά γεμάτες από απληστία μα ασφυκτικά κενές από εσένα μια σκέψη φυτρώνει στην τσιμεντένια, άτεχνη φυλακή της σκέψης μου μόνο για να την ξεριζώσει το οριζόντιο δρεπάνι της αδράνειας.

Τελειώνουμε το ποτό μας, πληρώνει και φεύγουμε από το μπαρ. Μου λέει με κακή άρθρωση λόγω του αλκοόλ: – Πάμε μια βόλτα; (Όλα εκεί αρχίζουν… Ενδεχομένως να πρέπει να κοιμηθώ αλλά δεν δουλεύω αύριο. Νυστάζω, αλλά δεν πειράζει.)

Σκόρπιες λέξεις και σκέψεις. Πάνω σε χαρτιά και μέσα σε οθόνες. Δύσκολο πράγμα η επικοινωνία. Δύσκολο να εκφράσεις όσα σκέφτεσαι. Γιατί μας φοβίζει τόσο η απόρριψη;  Κάθε βράδυ η ίδια ερώτηση τριγυρίζει στο μυαλό μας: Τι είναι, τελικά, αυτό που μας φοβίζει τόσο;

Συχνά τα βράδια που διασχίζω ανέμελος σημεία της πόλης με έντονο παλμό πέφτει το φευγαλέο βλέμμα μου σε όσους περιμένουν με (επίδοξο) ταίρι να συναντηθούν.

Ουδέτερα ρεύματα μεταξύ φορτισμένων σωμάτων, αν δεις –κάπου εκεί, μπροστά- η εξήγηση περιμένει χαμογελώντας πονηρά από το είδωλό της, όπως παρουσιάζεται σε μας, κρυμμένη μένοντας πάντα πίσω από κάποιον καθρέφτη,

Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Τα μαλλιά σου έχουν μπλεχτεί στο μέτωπό μου. Το βάρος τους ελαφρύνει τη μοναξιά μου. Τα γυμνά σου πόδια ξεπροβάλλουν από τα λευκά σκεπάσματα. Σκέφτομαι πόσους στίχους θα χρειαστώ για να τα αποδώσω Τα σκεπάσματα απομακρύνονται πλήρως. Μάλλον κανέναν.

Μεσ’ στο σπίτι τυλιγμένος από σκέψεις και ευθύνες, αγανακτισμένος από το γεγονός ότι σκέφτεται να πέσει πάλι. Πάλι θα γυρίσει 6 το πρωί και θα ψάχνει το σπίτι του. Πάλι θα χάσει το μυαλό του όπου μπορεί με ανθρώπους που τον νοιάζονται, τον αποδέχονται, χωρίς όμως να ξέρουν τι συμβαίνει. Ίσως τον «χτύπησε» η ηλικία,…