Κατηγορία: Inside Out

Κι ας πούμε πως γράφω. Γράφω ποιήματα, διηγήματα, άρθρα και ένα σωρό πράγματα. Πράγματα που υπάρχουν μέσα μου και μόνα τους ζητούν να βγουν. Τετράδια ολόκληρα γεμίζω. Τι θα γίνουν όμως όλα αυτά;

Φωνές. Άκουγα φωνές. Πάντα άκουγα φωνές. Φωνές γνώριμες. Φωνές αγαπημένες. Φωνές ατόμων που μέσα στα λίγα χρόνια μου λάτρεψα και μίσησα εξίσου.

Ξέρει καλά πώς μπορεί να ηρεμήσει. Πηγαίνοντας στο σπίτι της θα νιώσεις χειρότερα, αλλά μην φύγεις. Είναι ακόμα νωρίς και δεν έχει νόημα το ταξίδι δίχως αποτέλεσμα, σωστά; Να της μιλήσεις σαν να μιλάς σε μικρό παιδί. Γιατί δεν γνωρίζει πολλά για τον κόσμο μας. Βλέπεις, αυτή ασχολείται μόνο με την έρευνά του. Όταν σου…

Απαλό ροζ. Τρία βήματα μπρος, τρία βήματα πίσω. Να την και πάλι, βγαίνει στην ταράτσα και χορεύει, όπως κάθε πρωί. Ο ήλιος καψαλίζει την πλάτη της, μεταμορφώνοντας το δέρμα της σε ένα απαλό ροζ χρώμα.

Το όνειρο που δεν ζήσαμε, στις άκρες ξεβαμμένο πια, Κρατά ακόμη τα πρόσωπα της χαμένης άνοιξης, Τις εκφράσεις που ανέμελες, ίσως γελοίες μοιάζουν, Και τα χαμόγελα που διαγράφονταν λιτά.

Τα κείμενα μας είναι ο εμετός του μυαλού μας Το κλάμα και ο οδυρμός των πιο προσωπικών μας πτυχών Τα κείμενά μας είναι εμείς Ταυτόχρονα είναι όλα όσα δεν είμαστε

-Ξέρεις… Πέρασε μια δεκαετία και ξέχασες πού είμαστε. Περίμενα τουλάχιστον να θυμόσουν ποιοι είμαστε… –Δεν ξέχασα τίποτα. Απλά οι προτεραιότητες και οι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί μου με κυνηγούν. -Απάντησε με ειλικρίνεια. Δεν έχεις βαρεθεί να λες ψέματα στον εαυτό σου;

Νύχτες σαν κι αυτές, εύχομαι να μπορούσα να πραγματοποιήσω το αδύνατο· να γυρίσω πίσω τον χρόνο, να ξεμπλέξω το νήμα των γεγονότων, το τόσο περίτεχνα σχηματισμένο από τις τότε βουλές των ανθρώπων και το χάος του κόσμου.

Επανάλαβε μετά από μένα: Ξέρεις τι συμβαίνει. Ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να πάθεις. Όχι, όχι! Μην το αφήνεις να σε καταπιεί. Μην χάνεις τον έλεγχο. Θα χάσεις.

Ξυπνάς και πριν ανοίξεις τα μάτια σου περιμένεις να έχουν αλλάξει όλα… Ξέρεις πως είναι αδύνατον αυτό, όμως εγώ σε αγαπάω πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Εγώ σε προσέχω όταν σε διώχνουν οι άλλοι. Ό,τι και να γίνει, εγώ θα είμαι εδώ για σένα ξέροντας την κάθε σπιθαμή σου και δουλεύοντας πάντα τον ατέρμονο φόβο…

Η άνοιξη μπήκε στην πόλη. Ο ήλιος έκαιγε τα πρόσωπά μας. Τα χοντρά μπουφάν, τα καπέλα και τα κασκόλ μάς εγκατέλειψαν για φέτος. Ευδιάθετοι άνθρωποι απολαμβάνουν την Κυριακή τους. Άλλοι, κατσουφιασμένοι, περπατούν με σκυμμένα τα κεφάλια τους στο δρόμο.

Πόσο φοβόσουν; Τη στιγμή που έρχεται, καθόμαστε, βυθισμένοι στην κόκκινη λάσπη, τον ήλιο απωθούμε με χέρια μισολιωμένα, τυφλοί με καμένες ίριδες.

Τρέχουμε όλη την ζωή μας για να μην χάσουμε χρόνο. Λες και γίνεται να είναι χαμένος. Λέμε για χαμένα χρόνια, για χαμένους μήνες και δεν καταλαβαίνουμε το πιο απλό: ό,τι επιλέγεις δεν είναι χάσιμο χρόνου. Είναι καλή ή κακή επιλογή. Όχι, δεν είσαι πίσω επειδή οι άλλοι πάνε πιο γρήγορα.

Αφήνω τους άξονες βλεμμάτων κενούς, Χωρίς τα δακτυλίδια των κυκλικών αισθήσεων, Μένουν στύλοι στερημένοι μιας αναμονής χαμένης, Να δείχνουν, υπονοώντας, με την απουσία το απόν, Να ρίχνουν, αριθμώντας, τις μαχαιριές των σιωπών.

Για κάποιους είναι απλά άψυχα πράγματα. Για κάποιους από μας είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το κάθε πράγμα που υπάρχει μέσα στο σπίτι μας είναι και ένα κομμάτι μας. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μέσα στο σπίτι κουβαλάει κάτι. Θυμίζει πράγματα και είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με συγκεκριμένα συναισθήματα.

Μια βόλτα βράδυ στο κέντρο.  Αρκετό περπάτημα με λίγες στάσεις για τσιγάρο. Οι άνθρωποι κάπου διασκεδάζουν, άλλοι κοιμούνται. Πότε δε μπόρεσα να κοιμηθώ τις νύχτες. Επέλεξα να ζω τις ώρες που οι άλλοι κοιμούνται και να κοιμάμαι τις ώρες που οι άλλοι ζούν.

Ξέρεις… Πάντοτε μου το έλεγαν. Μια ζωή αυτό έβγαινε από το στόμα όλων: «Να γίνεις καλύτερος» ή ακόμα «Ο καλύτερος». Πάντοτε αναρωτιόμουν, όμως, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο «Καλύτερος». Πόσο ακριβώς αξίζει αυτή η θέση; Γιατί να μην είμαι όσο καλός επιλέγω; Το ταξίδι, αν γίνει, συνολικά θα με κάνει μόνο καλύτερο; Ή τον…

Πόσες φορές θελήσαμε να εκφράσουμε συναισθήματα και κάτι μας κράταγε; Πόσες φορές βαρέσαμε τα κεφάλια μας στον τοίχο επειδή μιλήσαμε ανοιχτά για όσα σκεφτόμαστε; Σίγουρα βρέθηκαν άνθρωποι που μόλις τους ανοίξαμε τα χαρτιά μας, μας πάτησαν κάτω. Άλλοι σεβάστηκαν τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μας.

Το να είναι κανείς ευαίσθητος, στις μέρες μας θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα. Είμαστε όμως κι εμείς που συνειδητά παραμένουμε ευαίσθητοι και συναισθηματικοί μέχρι αηδίας. Ίσως όλοι να έχουμε πει πάνω σε μια έντονη κατάσταση «Μακάρι να ήμουν ένα αναίσθητο πλάσμα, να μην ένοιωθα και να μην καθόμουν τώρα να σκάω».…

Το να αγαπάς με αφοσίωση έναν άνθρωπο που βλέπεις να διαλύεται, είναι σαν να κολλάς την γλώσσα σου στον πάγο. Αρχικά μουδιάζεις κι ύστερα τσουρουφλίζεσαι, μα ο άρρηκτος δεσμός δεν σε αφήνει να φύγεις. Δεν ήθελες στιγμή να φύγεις, έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρεις αν τελικά περνάς μέσα από πάγο ή φωτιά – ή και…

Επομένη μέρα από την καταστροφή μας σκεπτόμαστε τι πάει λάθος στον κόσμο. Άλλος έχει λίγα, άλλος έχει πολλά, οι υπόλοιποι ακόμη λιγότερα και ο επόμενος τα πάντα και συνάμα τίποτα.

Με θες εδώ; Ή απορρίπτεις τον τρόπο που ανθίσταμαι, υπάρχω, λειτουργώ; Ποια είναι η απόδοση των φωνών μου στις άδειες από έπιπλα αίθουσες, τις λιτές από άλλες σκέψεις;

Ζούμε σε μια κοινωνία που κάθε μέρα παλεύει να μας βάλει σ’ ένα καλούπι. Λίγο διαφορετικός να είσαι, την πάτησες! Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις. Κι όμως, έρχεται ένα πρωί που ξυπνάς και λες «Ώπα, τι γίνεται εδώ; Όχι, δε θα χάσω εγώ τον εαυτό μου επειδή πρέπει και καλά να είμαι κάπως αλλιώς». Τότε ξεκινάς…

Πρόκειται γι’ αυτήν την ασταμάτητη στριγγλιά που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου κάθε φορά που η σιωπή είναι τόσο πνιγηρή που θα πίστευε κανείς ότι είναι δυνατόν να την αγγίξει με τις άκρες των δακτύλων του- εάν κρατήσει τα μάτια του κλειστά για αρκετή ώρα.

Με αργό και ασταθές βήμα περπατάω σκυφτός. Κοιτάω κάτω και περιμένω να φτάσω στον προορισμό μου. Δεν είναι μακριά. Δύο στενά μου έμειναν. Αυτό της Αγάπης και της Ελπίδας να διασχίσω. Ποτέ δεν μπορούσα να κοιτάξω τι έχουν αυτά τα δύο σοκάκια. Μόνο το πλακόστρωτο του πεζόδρομου κοιτάω.

Αναλλοίωτοι οι λεκέδες μαύρου μελανιού Μαύρα σχέδια ασυνάρτητα, ασύνδετα, ανόητα, Λόγια που προσπάθησες να πεις, να πουν Αλλά σαν είδωλα μοιάζουν – τίποτα άμεσο-

Ξαπλωμένος με το ελιξίριο της χαλάρωσής μου σκέφτομαι πώς θα γίνω ευτυχισμένος. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί το σκεφτόμαστε κάθε μέρα και περιτριγυριζόμαστε όλοι γύρω από την ευτυχία με τόση μανία.Το πρώτο θέμα που βρίσκω στην αναζήτησή της είναι η μη ύπαρξή της. Δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται να υπάρχει και δεν είμαστε φτιαγμένοι για να υπάρχει.