Κατηγορία: Inside Out

Πάντα μισούσε τον καθρέφτη του χωλ με τα ψέματά του. Κάθε φορά που περνούσε, έβλεπε ένα πρόσωπο που έμαθε από πολύ μικρή να απεχθάνεται, μια φιγούρα μίλια μακριά από αυτό που θα ήθελε να βλέπει, από το κορίτσι που θα ήθελε να είναι. Βλέπεις, είχε αυτή τη φωνή στο κεφάλι της που της υπαγόρευε δογματικά…

Είναι εξαντλητικό να δίνεις συνέχεια από αίμα που σου είναι ήδη ελλειπές, να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ τα όρια και τελικά να επιστρέφεις κουρασμένος πίσω.

«Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να αγαπηθούν» του είπα καθώς εκείνος με άκουγε με προσοχή. Θα έλεγα ότι δεν είναι αυτό που νομίζει και θα εξηγήσω αργότερα. Αλλά, εν κατακλείδι, ο καθένας μιλάει με όσα ξέρει. Γιατί να δικαιολογηθείς για κάτι τέτοιο; Αυτό, όμως, είναι άλλο θέμα άρθρου.

Στους δρόμους θα κυνηγώ την αμείλικτη σκιά σου ανάμεσα στις τόσες ανακατεμένες γραμμές θα βγάζω νόημα με ένα τίποτα, και στις φαντασίες μου θα μένω ξανά,

Το βήμα χωλό, ήσυχο, πολλές φορές παράταιρο στην σιωπή και την φασαρία, ανακουφίζει όμως όσους ακούν μοναχικά τις άκρες των δρόμων, όσους κρυφακούν τις ζωές των άλλων τόσο, ώστε κουρασμένοι πια να ξέρουν, πως μόνο με τα συρσίματα των φαντασμάτων νιώθουν την απαραίτητη οικειότητα, την απαραίτητη κατανόηση, την απαραίτητη ηρεμία.

Σε μισώ. Για όλες τις ευκαιρίες που μου στέρησες, για όσα έχασα, για όσα αποτίναξα από πάνω μου πιστεύοντας ότι θα νιώσεις εσύ καλά.

Ακαταμάχητη έλξη. Στο άγνωστο, στη αλήθεια; Τι είναι αυτό που ψάχνουμε; ψάχνουμε, μα εν τέλη τίποτα ουσιαστικό δεν βρίσκουμε. Ή μήπως βρίσκουμε και απλά μάτια να δούμε δεν έχουμε;

…και ήθελα να προχωρήσω μπροστά, όχι απαραίτητα σε μια καλύτερη κατάσταση, αρκούσε που θα ξέφευγα.

Όταν τα όρια σου φτάνεις, σαστίζεις Τα κοιτάς , σε κοιτούν και σου συστήνονται με τον πιο άγριο τρόπο. Σε καλησπερίζουν και εσύ πρέπει να ανταποκριθείς.

Άφησα το μελάνι να απλωθεί στις αράδες του χαρτιού Στον φόνο που έκανα -σκότωσα την χαρά της ημέρας-

Τι θέλουν τα αυτιά σας να ακούσουν; Τα μάτια, αλήθεια, κουράστηκαν, οι λέξεις, ναι, όλο αυτό το άθροισμα γραμμών, μπορεί να περνούν ξερές, τραχιές, άσχετες, ειδικά όταν δεν μπορούν βρούν πώς και τι να επικοινωνήσουν.

Και βούτηξε τα πόδια του σε μαύρη λίμνη με μια αδιαφορία άγνωστη -για εκείνον, τόσα χρόνια- Αισθάνθηκε, χωρίς να νιώσει, τη βαριά ανατριχίλα, που πριν περιδιάβαινε κρυφή τις σκέψεις του, τώρα να ρέει σ’ όλο του το σώμα σαν παγωμένο αίμα. Αλλά δεν τον ένοιαζε.

Το όνειρο ποτέ δεν τελειώνει τις ώρες που θες και με δικούς τους τρόπους, περιπαιχτικούς, λειτουργούν όλοι οι κόσμοι • στην φύση η ειρωνεία αποτελεί χαρακτηριστικό καπρίτσιο, στα καθημερινά μας πρόσωπα

  Κάτω από όσα σκέπαστρα βάζω, τις λέξεις, τις σκέψεις, τα όποια “ρούχα”, κάτω από επιλεγμένα φυλλώματα που κρύβουν τον ήλιο, από μερικές πληγωμένες σιωπές

Ένα δύσοσμο σκαμπανέβασμα τρυπάει κάθε φορά το στήθος, το μυαλό, τα άκρα, μια τρίαινα πλήξης, δυσκολίας, άγχους, θυμού, απροόπτων και μονοτονίας, άγονων αντιθέσεων. Το μόνο που καταφέρνουν είναι την παραμέληση ενός σώματος-σάκου στην άκρη ενός ιδρωμένου σεντονιού, με τον ανεμιστήρα να τρέχει μήπως και προλάβει τις αλληλουχίες των διαθέσεων που σηκώνουν την τρίαινα.

Η ψυχή μας είναι το επίκεντρο της ύπαρξής μας και αυτό που μας καθορίζει. Μια παράσταση που υπάρχουν πλήθος θεατών σε αυτή. Περνάει γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε. Σε αυτήν την παράσταση παρευρίσκονται και οι επίσημοι. Εκείνοι που παίζουν βαρυσήμαντο ρόλο για έναν πρωταγωνιστή. Οι θεατές της ζωής μας μπορεί να είναι πολλοί. Μπορεί από…