Κατηγορία: Inside Out

Η ζεστή υγρασία μπήγεται σε κάθε κύτταρο, ο ήλιος σε καμένο αέρα απλώνεται, με το θολό, άρρωστο, σκεδασμένο κίτρινο να πνίγει την ανάσα, να απομυζά τον τόνο, να σε σπρώχνει σε ύπνο ζαλισμένων ονείρων.

Καταστροφικό και σωτήριο, το αίσθημα της τρέλας, που τέλος και αρχή δεν έχει. Δημιουργία, Τι είναι αυτό; Το δώρο το θαυματουργό, το αυτοκαταστροφικό, που σε κάνει να πιστεύεις να ελπίζεις να αδημονείς για κάτι…

Όπου κι’ αν είσαι, όπως κι’ αν είσαι στο κινούμενο κουφάρι περιστρέφονται τα όρνια της μνήμης· για να καταλαβαίνουμε, να διακρίνουμε τον χρόνο, για να πονάμε και να ζούμε, περιστρέφονται αδιάκοπα, σε καταναλώνουν όσο ακόμα αναπλάθεσαι από στιγμές νέες.

I miss the comfort of being sad -Kurt Cobain- Ελληνιστί: Μου λείπει η παρηγοριά του να είμαι θλιμμένος, είχε πει ο Κέρτ Κομπέιν και δεν θα μπορούσε να με βρίσκει περισσότερο σύμφωνη. Το παράθυρο του άρθρου κλείνει σιγά σιγά τώρα που κατάλαβαν για τι πράγμα θα μιλήσω. Οπότε μείναμε όσοι είμαστε σύμφωνοι με αυτό και…

Τη στιγμή που είσαι ένα μέτρο πέρα από το σώμα σου, δύσκαμπτα τοποθετημένος στην διάσπαση αυτή, αλλοιωμένος, μετά βίας γυρνάς γύρω, ένα ελάχιστο μοτίβο σκέψης σε δέρνει,

Καμιά φορά δεν έχω τι να γράψω. Καμιά φορά σπάω το κεφάλι μου να βρω έμπνευση, σε έναν κόσμο που τρέχει γύρω μου και σε όλα αυτά τα γεγονότα που συνεχώς λαμβάνουν χώρα στη διπλανή πόρτα, στην Κίνα, στο απέναντι μπαλκόνι- παντού.

«Το μόνο που καταθέτω είναι κάποιες μετρημένες φράσεις από συνώνυμα του Τίποτα. Γνωρίζεις καλά πόσο μπορεί μια καθημερινή ασυναρτησία να σου σβήσει τις όποιες αληθινές σκέψεις, να γεμίσει τις λέξεις σου με μια αηδιαστική κενότητα.

Καθισμένος απόμερα, τεμαχίζοντας άλλο ένα ξυλάκι με τα ανέμελα δάκτυλα, στην ήρεμη διάθεση προσθέτω άλλη μια αλληλουχία διαστημάτων.

Πότε θα έρθουν εκείνες οι μέρες των οποίων οι νύκτες κατεβαίνουν με αυτό το ήρεμο μα γρήγορο βήμα, επηρεασμένο από την δική μας νέα ζωηράδα.

Στο σκοτάδι περίμενε να πονέσει να τον μαχαιρώσει κάποια αόρατη μορφή. Άλλωστε, τα χειρότερα δεν αναμένουμε του αγνώστου;

Και είναι αυτό που μου είχες πει με τόνο δογματικό, πως κάθε μέρα που ξυπνάς είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος.

Είναι ιδιαίτερο εκ μέρους μας να κολλάμε στο παρελθόν. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος –ίσως- να κατακρίνει μια τέτοια τάση, να καταδικάσει τις συνέπειές της ή να απορρίψει το αντικείμενο της έλξης της, τελικά καταλήγω πως είναι ωραίο να μπορούμε να προσκολλόμαστε στο παρελθόν, στο είδος αυτό του παρόντος που παίζει στο μεταξύ φαντασίας και…

Την ακούμπησε, και κάτω απο τα δάχτυλα του – τα οποία με θράσος ήρθαν σε επαφή με την γυμνή ψυχή της, δημιουργήθηκε ένας γαλαξίας.

Μια τελευταία μπύρα και θα φύγω. Όχι, δεν θέλω τα φιλιά σου Καλυτερα να κρατήσουμε τις αποστάσεις μας.

Ο συνειδητοποιημένος ατομισμός μας είναι η προϋπόθεση για να μην αντικαθίσταται η ικανότητα με την έπαρση, η αξιοπρέπεια με την προκλητικότητα, η συγκρότηση με την υστερία, η λογική με το παθολογικό πάθος και η επίτευξη με το χάος.