Κατηγορία: Inside Out

…Και το σχήμα μου έμοιαζε να λιώνει, με εκείνον -για την ακρίβεια, με αυτόν- τον ποιο ενδιαφέροντα τρόπο. Οι κόμποι που στραγγάλιζαν τις πιο ακραίες γωνίες της σάρκας ή της σκέψης μου, που έκοβαν την ανάσα, τον παλμό, σφίγγοντας την όλη κυκλοφορία μου στον χώρο του σώματος, λύνονταν σαν υπό μεγάλες πιέσεις, χωρίς να σκιστούν,…

Ήταν μια κοπέλα πανέμορφη, αντάξια με την ομορφιά εκείνης της θεάς εν ονόματι Αφροδίτη. Όλοι μίλαγαν για εκείνη, τιμές λάμβαναν χώρα όπου και αν βρισκόταν. Σε εκείνον το βωμό, στο βωμό της ομορφιάς της. Επειδή, όμως, κανείς δεν μπορεί να προσιδιάζει ούτε στο ελάχιστο μια θεά, η ίδια η Αφροδίτη κινήθηκε εναντίον της, την καταδίκασε…

Μεγαλώνοντας θα περάσεις από σαράντα κύματα και θα χρειαστεί να πολεμήσεις χιλιάδες εσωτερικούς (ενίοτε κι εξωτερικούς) δαίμονες ώστε να καταφέρεις να πιεις το γλυκό νερό της Ιθάκης σου. Εκεί όπου θα γνωρίσεις τον εαυτό σου, μαθαίνοντας τι πάει να πει το να είσαι αυθεντικός και που θα ζήσεις ευτυχισμένος- μακριά από τα βάσανα. Θα είναι…

Μια βαθιά ανάσα. Και ύστερα η άρρηκτη πίστη σε κάτι τόσο δυνατό, το οποίο για μερικές στιγμές, ίσως και να καταφέρει να ταρακουνήσει δυνατά (πολύ δυνατά) κάθε τι κακό σου κατατρώει την ψυχή. Έλα, μπορείς να το κάνεις. Μπόρεσες και πίστεψες στις νεράιδες, τους δράκους, στο τέρας της ντουλάπας. Μπόρεσες και είχες ελπίδες ότι στα…

Ένας μεγάλος όχλος, χαρούμενων, γελοίων χαρακτήρων της παράνοιας, βημάτιζε πάρ’ αυτά συρτά, ξύνοντας το ανύπαρκτο έδαφος, σκάβοντας νοητούς λάκκους στο ελαστικό προσωπείο μου ·

Η αιτία του φόβου, είναι η άγνοια. -Σενέκας, ρωμαίος φιλόσοφος. Καθόταν πάνω απο το γραφείο σιωπηλή με κολλημένο το βλέμμα της πάνω σε αυτό το αναθεματισμένο βιβλίο, όπως συνήθιζε να το αποκαλεί.

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή, η οποία θα μας λύσει τα χέρια για τη συνέχεια: όλοι οι άνθρωποι, ανεξαιρέτως ηλικίας, χρώματος, κοινωνικής τάξης, οικονομικής κατάστασης, οικογενειακής κατάστασης, σεξουαλικών προτιμήσεων- όλοι έχουν προβλήματα. Ωραία ως εδώ;

Αν ρωτάς εμένα, για να είσαι ευτυχισμένος φρόντισε να αποφύγεις τη ρουτίνα με κάθε κόστος. Θέλει όμως προσπάθεια, δεν είναι απλό το ζήτημα. Βλέπεις, είναι πονηρή η συνήθεια. Τρυπώνει παντού και σβήνει ακόμα και τις πιο μεγάλες φωτιές. Καταφέρνει και χώνεται ακόμα και στα πιο όμορφα πράγματα και τους στερεί τα χρώματα- τα κάνει γκρι.

Τα δευτερόλεπτα άφηναν πίσω το αίμα μου μελάνι σαν κομμένα μέταλλα έμεναν οι εικόνες απ’ τις πληγές βάφονταν τα γράμματα πιο ευκρινή με τα νοήματα, μηνύματα-αντίλαλους •

Πηδάς μακριά από το στρώμα, με χέρια ιδρωμένα και καρδιά που καλπάζει από το στήθος σου, στέλνοντας με μανία αίμα στον εγκέφαλο, ενισχύοντας αυτά που θες να αποφύγεις. Οι σκέψεις σου γίνονται αβάσταχτες και πασχίζεις να ξεφύγεις από τις μπάρες που σου έθεσε ο ίδιος σου ο οργανισμός. 

Ισορροπία. Μια νοητή ζυγαριά από εκείνες τις παλιές, με δίσκους. Μια να γέρνει προς την λογική, μια προς το συναίσθημα. Πότε πράγματι μπήκαμε όλοι εμείς στη διαδικασία να αντιληφθούμε την ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς του δύο τομείς; Ίσως στην συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης. Σε εκείνη την πικρή συνειδητοποίηση ότι πια δεν είσαι ένα παιδί που λειτουργεί…

Χτυπάει το κινητό σου. Χαίρεσαι, γιατί είναι ο αγαπημένος σου. Βγαίνετε έξω. Είσαι χαρούμενη. Γυρνάς σπίτι, όμως σου λείπει.

Συναισθηματική αδράνεια. Η ζωή προχωράει, όμως κατά έναν παράδοξο τρόπο της φαίνεται ακίνητη. Ανίκανη να διαμορφώσει οποιουδήποτε τύπου συναισθηματισμό παρακολουθεί τα γεγονότα να την προσπερνάνε, ενώ αυτή παραμένει άδεια και ανέκφραστη.

«Ένας προσπαθεί να τελειώσει τη βόλτα του». Ο ουρανός γέρνει και οι ακτίνες εκτινάσσονται μέσα στο γαλάζιο, αφήνοντας αυτό το κωνικό διάκενο μεταξύ τους, γιατί με την απόσταση, η ροή οποιασδήποτε ποσότητας αραιώνει. «Τον έφαγαν οι σκιές, δεν φαίνεται. Ο άλλος νομίζω μονολογεί από μέσα του, όταν περνούσε, χωρίς να υπάρχει κάποιος στην ευθεία του…

Σήμερα πάλι έμαθα κάτι. Με τρομάζει ο εαυτός μου. Τα βήματά μου ίσα που ακούγονται στο ζεστό τσιμέντο και εγώ φοβάμαι. Δεν είναι αυτό το πρωτόγνωρο αίσθημα αγωνίας.

Πόση ένταση μπορείς να συγκρατήσεις, ακίνητος, στη μέση ενός δρόμου; Περνούσες απέναντι, μέχρι που ξαφνικά μπορεί να έσπασε η μετά βίας ισορροπημένη γυάλινη ψυχή σου. Δεν ξέρω τι μπορεί να είδες ή πού μπορεί, αυτήν την ακατάλληλη στιγμή, να κατέληξαν οι σκέψεις σου, αλλά πόση ένταση μπορείς να συγκρατήσεις, να νιώσεις ευκρινώς, από την κατάρρευση…

Μία ωδή στα όσα σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδια. Για όλες τις ανησυχίες, ανησυχίες για το μέλλον που τη νύχτα φαντάζει τόσο κοντά και τόσο απειλητικό που δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Για όλους σου τους φόβους. Κάθε έναν από αυτούς, ξεχωριστά. Από το τέρας στη ντουλάπα, ως τον φόβο της δέσμευσης και τον φόβο της…

Όταν περπατώ, πολλές φορές -όσο είμαι ή νιώθω μόνος- όλα, επιτέλους, κινούνται σαν από ταινία, προχωρούν μαζί με τη μουσική.

Άκουσέ με, μαμά… Αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κάτι, τότε αυτό είναι το πέρας του χρόνου. Καλώς ή κακώς, όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Ακόμη και αν απλά επιβιώνεις και αφήνεις τα γεγονότα να σε προσπερνούν και να σου φυσούν τα μαλλιά, ακόμη και αν απλά στέκεσαι παθητικός θεατής, κάποια στιγμή όλα περνάνε. Αυτό γιατί…

Ζωγράφιζε κύκλους. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως κάθε στιγμή πήγαινε να τραβήξει μια ευθεία, αλλά συνεχώς την απέφευγε με μια ελάχιστη στροφή, ώστε να περιορίσει τις σκέψεις του και τελικά να τις κλείσει σε μια ακόμη επανάληψη. Δεν μετρούσε τις φορές, απλώς συνέχιζε τη διαδικασία μέχρι να νιώσει πως έπρεπε να σταματήσει. Τίποτα δεν…

Η τρέλα είναι το νόμισμα με το οποίο εξαγοράζεις την ζωή. Είναι ακριβώς αυτή η απόκλιση από την ουδετερότητα, που μπορεί να σώσει την συνείδησή σου, την ψυχική συνειδητοποίηση όσων σου συμβαίνουν. Είναι ίσως -ακριβέστερα- ένα θόλωμα της συνείδησης, όσο παραμένει ανθυγιεινή τρέλα. Αλλά και πάλι, αυτό το σβήσιμο από την πληροφοριακή, τακτική λογική της…

Υπάρχουν στιγμές σαν κι αυτές, που απλά συνειδητοποιείς πως η ζωή αξίζει, ρε φίλε. Ο κόσμος συντονίζεται με εσένα και παύει να είναι τόσο χαώδης και αίφνης, η πραγματικότητά σου γίνεται ταινία αναφοράς στα 90s. Ξέρεις… με εκείνη την ανεμελιά και την ελευθερία, την καλή παρέα και τις απλές, αλλά σουρεάλ καταστάσεις. Αν είσαι νέος,…

Υπάρχει μια φωτιά που μου πνίγει το κεφάλι, απαλά αλείφοντας τα πορτοκαλέρυθρα της χρώματα ζεσταίνοντας το δέρμα σαν ανακουφιστικός πυρετός, σαν ερέθισμα κόκκινο, έντονα εικονικό, σχηματίζει παραστάσεις.

Αυτά συνθέτουν τον εαυτό σου. Είσαι όλα αυτά. Είσαι οι επιλογές σου και η φυλακή σου.

Ως ποιο βαθμό μπορούν δυο άνθρωποι να είναι διαφορετικοί, ώστε να μπορούν μεν να συνεννοηθούν μα να μην βαριούνται ο ένας την συντροφιά του άλλου; Καιρό με βασανίζει αυτό το ερώτημα. Βλέπεις, δεν έχω πια ενέργεια να τσακώνομαι. Σπατάλησα πολλή από δαύτη σε λογομαχίες πάνω σε απόψεις και νοοτροπίες που νόμιζα πως με εξέφραζαν. Όμως…