Κατηγορία: Χρώματα

Άλλοτε αγαπούσα πολύ τα χρώματα. Τα γύρευα σε κάθε τι που αγαπούσα και τα έθετα ως αναγκαίο στοιχείο για κάθε τι που κατηγοριοποιούσα ως όμορφο. Μου άρεσε να θαυμάζω τα ηλιοβασιλέματα και να αγναντεύω με τις ώρες μπλε μάτια που θύμιζαν φουρτουνιασμένο πέλαγος. Και δεν θα πω ψέματα, ακόμα χαζεύω τα ηλιοβασιλέματα κι ακόμα δεν…

Δεν θα σου πω για το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας Ούτε για το τετριμμένο κόκκινο του πάθους, το λευκό των σύννεφων και το μοβ του ηλιοβασιλέματος.

Το πρίσμα με το οποίο έβλεπα τον κόσμο ήταν πάντα πράσινο. Δεν ξέρω αν φταίει το πράσινο των ματιών με τα οποία ήρθα στον κόσμο, πάντως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η σκέψη μου είχε πάντα αυτό το χρώμα. Κανένα άλλο χρώμα δε συμβολίζει τόσο την ελπίδα και την αναγέννηση. Κάθε χειμώνα η…

Σεντόνια ποτισμένα με θάλασσα απομεινάρια μιας άλλης τρικυμίας μπλέκονται άτσαλα με το γυμνό σου σώμα και με τραβάνε πίσω στο ναυάγιο.

Αν είχε χρώμα η μοναξιά μου ίσως να ‘ταν άσπρη. Σαν τους τοίχους των δωματίων που με κλείνουν. Σαν τα σεντόνια του κρεβατιού που με πνίγουν. Άσπρη σαν τις κόλλες Α4 που στεγάζουν τον πόνο μου και κουβαλούν τον καημό μου. Ή και όχι.

Σαν «ταπεινός ζωγραφίσκος της σειράς» Μπλέκω μαύρο με λίγο άσπρο στην παλέτα μου Μέχρι το γκρι να ξεπροβάλει δειλά δειλά απ’ τον συνδυασμό Μόνο αυτό το χρώμα ξέρω, μου φτάνει, ισχυρίζομαι.