Tabula rasa και λοιπές φιλοσοφίες σε γωνίες που η συσκότιση και πάλι θριαμβεύει. Διαμορφώνω το εγκέφαλο που μου ανήκει με δέος για το άγνωστο και δίψα για εξέλιξη, ξέροντας πλέον τα κουμπιά που τη χαρά μου προσεγγίζουν αλλά βαριέμαι οικτρά ταυτόχρονα, τι έχω πάθει;Advertisement

Είμ’ αχάριστος, συμπεραίνω. Προσπαθώ να δώσω χαρά στην ζωή ξέροντας πάντοτε την ματαιότητα τούτης της συνθήκης. Η χαρά ειν’ για λιγότερο από μια στιγμή γιατί σε χαλαρώνει και απελευθερώνει στο μυαλό ελπίδες μάταιες και ουτοπικές, πάντοτε με γνώμονα τον συνδυασμό παράλογου συναισθήματος.

Οι φιγούρες της άλλης όχθηςσαν αφηρημένες ιστορίες κινούνταικάποιες γοργά, κάποιες μηχανικά,μα σαν στίγματα μου φαίνονται στην μέρα,

Τι θα γινόταν αν είχες κλειστεί σε ένα βάζο; Αυτήν τη στιγμή περιεργάζομαι ένα μικρό πορσελάνινο βάζο, κάπως ασυνήθιστο. Κυλινδρικό στο σχήμα, φαρδύ όσο η παλάμη μου και ψηλό όσο το παπούτσι μου, λευκό, γαλακτερό τοίχωμα αδιαφανές, μόνο το βιδωτό καπάκι γυάλινο για να βλέπεις μέσα. Και αυτό που βλέπω μέσα, στο απρόσμενα φωτεινό εσωτερικό…

Αχ, σα να μην πέρασε μια μέρα, τίποτα δεν άλλαξε. Αυτό το γεγονός ποτέ δεν θα σταματήσει να με συναρπάζει, να με περιμένουν όλα για να συνεχίσουν, να ‘μαι το αντικείμενο της παρατήρησης. Απίστευτο το πώς νιώθεις τότε. Έχεις τη δύναμη της προσοχής, δεν είσαι σκιά, δεν είσαι μια άποψη με πόδια, έχεις όνομα και…

Ναι, εντάξει, κανείς δεν περίμενε να το πει αυτό κάποιος σαν εμένα – που έχει φάει τα αυτιά όλων με το πόσο αγαπά το χειμώνα. Και εξακολουθώ, αλλά στο φθινόπωρο έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, και περί αυτής σήμερα ο λόγος.

Σκέψεις στο τραίνο 16.11.21Κάνει κρύο. Εκτίθεμαι στο λούσιμο του πρωινού ήλιου, μα το τζάμι φιλτράρει τις ζεστές ακτίνες. Ή εγώ τις φιλτράρω, μπορεί και το ερκοντίσιον να παίζει ρόλο.Μπάμ. Το δεύτερο τραίνο μάς προσπέρασε ανατινάζοντας τον αέρα, η μικρή κραυγή του φούσκωμα στα αυτιά. Πόσο ακόμη;

Νέα σελίδα, που λες…Με καινούργιου είδους στρες Με καινούργιες, έξυπνες προδιαγραφές

Τα δάκτυλά μου αργά δαγκώνουν τα δευτερόλεπτα,τα χείλια μου δαγκώνουν το πηκτό πλάσμα της ακινησίας ·

Τετάρτη 8/11/21 6:44 μ.μ. Το πρωτοβρόχι μαζί με το χώμα φτιάχνουν τις πρώτες λάσπες. Αρέσκομαι απίστευτα με την αλλαγή του καιρού, φεύγει το καλοκαιράκι, πάει βόλτα σε άλλα μέρη και το αντικαθιστά το πανέμορφο φθινόπωρο, η εποχή της έμπνευσης μου, η εποχή που με ‘μαθε την τέχνη.

Δεν σκοπεύω να μεριμνήσω για τα μάτια σου.Θα τα ξεκολλήσω με σπασμένο γυαλί,θα τα ρίξω στο μελάνι,θα τα κοιτώ καθώς επιπλέουν στο μαύρο,δύο όγκοι λευκοί με ματωμένες σάρκινες λωρίδες,δύο λέξεις μουγγέςσχηματίζουν την ανυπαρξία σου.

Τα πράγματα που είναι ανέφικτα είναι αυτά που με κρατάνε ξάγρυπνη. Ψάχνω ακόμα νόημα σε σκιές που όλο και ξεθωριάζουν πίσω από προσδοκίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στα μάτια τους. Το άγχος έχει γίνει αχώριστος συνοδοιπόρος και έχει κουλουριαστεί σαν γατί στα σωθικά μου κλέβοντας μου ανάσες. 《Επιτέλους, βρες ποια είσαι.…

Ένας δρόμος, με προορισμό -εικάζω- όπως πάντα άγνωστο. Χορεύει ρυθμικά το τσιμέντο το ρυθμό της καθημερινότητας και δειλά δειλά ξεπετάγονται δέντρα στο εδώ και ‘κει προκειμένου να κοσμήσουν την πόλη, το μέρος της ζωής, τη φυλακή μας.

Αναλογίζεται ένα τοπίο νεκρό,γεμάτο βράχια που πετρώσανε σε ξεχασμένη σκέψη,διάσπαρτο με φρύγανα που επουλώνουν ανύπαρκτη φωτιά.