Ετικέτα: Κόλιας

Ω ερωτευμένε Άσε κάτω του σταριού τα ΄πόσταγμα και το τασάκι, συζητάμε Κανέναν δεν βοήθησε η παρακμή, ό,τι σου λέω…Ούτε η θεοποίηση βοηθά, αυτό και αν πρέπει να το ξες, πρόσεχε!

Όποτε απελπίζομαι έρχεσαι Στα πιο απίθανα, για τους άλλους, μέρη Εκεί βρίσκεσαι, για να μου διδάξεις Πράγματα που αλλιώς δεν καταλαβαίνω Με κάνεις να νιώθω την αλήθεια, μεγάλο πράγμα!

Μελετώντας τη γη και σένα και προβληματιζόμενος για μήνες ολάκαιρους, βρήκα πως το λουλούδι σου ειν’ το γιασεμί. Αντέχοντάς ‘μαι ελάχιστα για χρόνια, τα πολλά συμπέρανα πως ειν’ ταιριαστά σου. Γι’ αυτό σε άλλα μέρη πας, σε άλλες κουλτούρες , για να μυρίσει η πλάση όλη το γιασεμί σου.

Τι και αν καιν’ οι γάμπες, εγώ θα συνεχίσω, λίγο ακόμα μένει υπολογίζω λανθασμένα μα αποφασιστικά. Κανείς δεν έφτασε ή θα φτάσει στην απόλυτη πράξη ή ιδέα αλλά στην ειλικρινώς επαληθευμένη ουσία της οπτικής του.

Λόγια για να εκφραστεί ο πόνος Ψυχολογικά μπαλώματα γίνανε για χάρη της βόλεψης, λυπάμαι.Αναλύσεις για ώρες που ‘ναι άγονες και μάτια πρησμένα.

Και δεν πειράζει που ‘μαι μόνος, ο πόνος πλέον είν’ μικρός και οι ουλές κομψές. Άνθρωποι με αξία την βοήθεια μου ζητάν’, την ευθύνη να κρατήσω σωστά θέλω, κάθε συμβουλή ένα κομμάτι κληρονομιάς άχρηστης και στέρφας λέω μα η αλήθεια διαφέρει η ιστορία δείχνει.

Tabula rasa και λοιπές φιλοσοφίες σε γωνίες που η συσκότιση και πάλι θριαμβεύει. Διαμορφώνω το εγκέφαλο που μου ανήκει με δέος για το άγνωστο και δίψα για εξέλιξη, ξέροντας πλέον τα κουμπιά που τη χαρά μου προσεγγίζουν αλλά βαριέμαι οικτρά ταυτόχρονα, τι έχω πάθει;

Είμ’ αχάριστος, συμπεραίνω. Προσπαθώ να δώσω χαρά στην ζωή ξέροντας πάντοτε την ματαιότητα τούτης της συνθήκης. Η χαρά ειν’ για λιγότερο από μια στιγμή γιατί σε χαλαρώνει και απελευθερώνει στο μυαλό ελπίδες μάταιες και ουτοπικές, πάντοτε με γνώμονα τον συνδυασμό παράλογου συναισθήματος.

Αχ, σα να μην πέρασε μια μέρα, τίποτα δεν άλλαξε. Αυτό το γεγονός ποτέ δεν θα σταματήσει να με συναρπάζει, να με περιμένουν όλα για να συνεχίσουν, να ‘μαι το αντικείμενο της παρατήρησης. Απίστευτο το πώς νιώθεις τότε. Έχεις τη δύναμη της προσοχής, δεν είσαι σκιά, δεν είσαι μια άποψη με πόδια, έχεις όνομα και…

Νέα σελίδα, που λες…Με καινούργιου είδους στρες Με καινούργιες, έξυπνες προδιαγραφές

Τετάρτη 8/11/21 6:44 μ.μ. Το πρωτοβρόχι μαζί με το χώμα φτιάχνουν τις πρώτες λάσπες. Αρέσκομαι απίστευτα με την αλλαγή του καιρού, φεύγει το καλοκαιράκι, πάει βόλτα σε άλλα μέρη και το αντικαθιστά το πανέμορφο φθινόπωρο, η εποχή της έμπνευσης μου, η εποχή που με ‘μαθε την τέχνη.

Ένας δρόμος, με προορισμό -εικάζω- όπως πάντα άγνωστο. Χορεύει ρυθμικά το τσιμέντο το ρυθμό της καθημερινότητας και δειλά δειλά ξεπετάγονται δέντρα στο εδώ και ‘κει προκειμένου να κοσμήσουν την πόλη, το μέρος της ζωής, τη φυλακή μας.

Κάθομαι στο κλασικό σημείο, το πάρκο μου είναι καυτό, έφτασε ο μήνας του Ιούλιου, ο μήνας της συνειδητοποίησης, το καλοκαίρι «έσκασε» και μας τα «»σκασε» για τα καλά. Πρέπει να έχει γύρω στους τριάντα οκτώ βαθμούς κελσίου, αλλά το μεσημέρι με δέχεται μόνο το πάρκο μου, πλέον. Το βράδυ απλά με διώχνει. «Δεν είσαι για…

Κλείνω το ταμείο για φέτος, ωραία. Έγιναν πολλά και εγώ άλλαξα. Βρήκα την αγάπη μέσα μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξω πολύ. Πλέον ξέρω τι θέλω και πώς θα το αποκτήσω. Βρήκα την αυτοπεποίθηση να ξεπεράσω τα προβλήματα της ψυχολογίας μου και να δεχθώ όλες τις καταστάσεις της ζωή μου. Οι πληγές είναι…

Πάνω σε ένα ντιβάνι, σε ξένο σπίτι βρίσκομαι και προβληματίζω το μυαλό μου για την ομορφιά. Βλέπω το σύνολο της κοινωνίας να κοιτάει τα εξωτερικά και ό,τι εσωτερικό χαρακτηριστικό τους «συμφέρει» και λυπούμαι βαθύτατα.

Σήμερα ξύπνησα με νεύρα, αλλά εσύ πάλι με ηρέμησες όπως μόνο εσύ ξέρεις, γι’αυτό θέλω να μιλήσω για σένα σήμερα. Στο παρελθόν μίλησα για την αγάπη και τον έρωτα μου, για σένα…

Ακόμα κρύβομαι. Οι λύκοι είναι έξω και καραδοκούν. Καμία ελπίδα δεν έχω μπρος τους συμπέρανα χθες, όμως μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε: θα τους νικήσω.

Έμμεσα έμαθα γι’ αυτήν, σε αντίθεση με ‘σένα που την ζεις χρόνια. Μια λέξη και στο τέλος της ένα ερωτηματικό το μυαλό μου κυριεύουν, εδώ και κάποιες μέρες. Πάμε; Εκεί στον κόσμο των Ιδεών, μέσα στα σοκάκια της αισιοδοξίας να περπατήσουμε, να μυρίζουμε την απίστευτη μυρωδιά της ελευθερίας, με τις ανατριχιαστικές αισθήσεις του κόσμου αυτού…

Ανάθεμα και αν ξέρω τι ώρα είναι. Πάλι απόγευμα έφτασε. Λεφτά έχω ή να πάω στην τράπεζα; Πώς δεν έχω, έκανα 400€ ανάληψη χθες, τι τα έκανα; «Πού ‘ναι το πορτοφόλι;» ρωτάω λες και έχω. Άντε τα βρήκα. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα πενηντάρικα. Να πάω σχολή αύριο λες; Μα πώς θα βγω από το σπίτι;…

Στο τέλος η θέση μου, εκεί μ’ αρμόζει Εκεί δίπλα στον πάτο περνούν τα χρόνια Όπως θα έπρεπε λεν’ οι αμφιβολίες, εσύ τι λες; Θα ‘πρεπε να με νοιάζει η εξέλιξη μα όχι, όχι δεν γίνεται Η ουτοπία του δεν αξίζω βάλθηκε να με τρελάνει Και τα κατάφερε, πόσο λυπηρό ακόμα λες θα γίνει; Χωρίς…

Μέχρι χθές κυνηγημένος Aπό σήμερα αυτό εξόριστος μα ευλογημένοςΜόνος εναντίον μου, λοιπόν Δίχως δικαιολογίες και υποσχέσεις