Ετικέτα: Νικήτα

Τα πράγματα που είναι ανέφικτα είναι αυτά που με κρατάνε ξάγρυπνη. Ψάχνω ακόμα νόημα σε σκιές που όλο και ξεθωριάζουν πίσω από προσδοκίες ανθρώπων που δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου στα μάτια τους. Το άγχος έχει γίνει αχώριστος συνοδοιπόρος και έχει κουλουριαστεί σαν γατί στα σωθικά μου κλέβοντας μου ανάσες. 《Επιτέλους, βρες ποια είσαι.…

Ξεψυχώ πάνω σε τσαλακωμένα χαρτιά κακογραμμένες αράδες, όμως τα μέσα μου δεν φαίνεται να μπαίνουν σε τάξη.Το μυαλό μου ανυπάκουο αγρίμι, επαναστατεί ενάντια σε κάθε κατασταλτικό μέτρο προσπαθώ -μάταια- να του υποβάλω.Εγώ τείνω να αιωρούμαι. Μεταξύ νοητού και πραγματικού ή αλλιώς μεταξύ εμού και του μυαλού μου. Έχασα το μέτρημα των φορών που προσπαθώντας να…

Κι αν το χέρι μου δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν το κρατάς εσύ; Κι αν το σώμα μου δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο σε αρμονία με το δικό σου; Κι αν η καρδιά μου δεν έχει λόγο να χτυπά, παρά μόνο αν εσύ τη ραγίζεις;

Μπορείς να νιώσεις τον πόνο μου τώρα; Όταν σου λέω ότι πονάω, όταν δεις τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου ή μήπως όταν το πρόσωπό μου ασπρίζει και στέκομαι να σε αντικρίζω σαν πανσέληνος Μπορείς να δεις τον πόνο μου; Μπορείς μήπως να τον νιώσεις;

Θα ήθελα να αγγίξω τον ανοιξιάτικο ουρανό, να κόψω ένα κομμάτι του και να το πλέξω σε στεφάνι με άνθη, φορεμένο στο κεφάλι μου. Θα ήθελα να χορέψω στο δάσος, με τις νεράιδες και τα ξωτικά να συνοδεύουν με μουσική και καλή διάθεση.

Ι. Δεν ξέρω πώς αισθάνομαι για τον θάνατο. Ή για τη ζωή. Κάποιες φορές το μεταφράζω σε χαμένους χτύπους κομμένες ανάσες και μυαλά κενά από σκέψεις Η ζωή μου θυμίζει πολύ τον θάνατό σου Δεν ξέρω πώς νιώθω για το θάνατο. Ή για εσένα…

Πάντα ξεχνάω τα ερωτηματικά Ή ίσως και να τα παραλείπω σκόπιμα Σε μια προσπάθεια να αφήσω απροσδιόριστο το γεγονός ότι σχεδόν ποτέ δεν ξέρω πώς να ολοκληρώσω μια πρόταση Χωρίς να καταλήξει σε αποσιωπητικά

Το να ζεις με ανασφάλειες θυμίζει έναν αυτόχειρα που κάθε φορά που τραβά την σκανδάλη παίρνει την πρώτη του ανάσα.

Κάπου διάβασα πως κάποτε θα έρθει κάποιος και θα μου αλλάζει όλη τη ζωή. Τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα, το πώς βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάποιος που θα έχει τόση ισχύ πάνω μου, που με το που μπει στη ζωή μου θα συνταράξει τα θεμέλιά μου……

Κάψαμε το παρελθόν μας, ένα σπίρτο τη φορά. Με δύο κουτιά σπίρτα -ένα για την κάθε μία- και με την υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη και αυτήν τη χρονιά.

Το ταβάνι πλησιάζει, στάζουν νερά από μέρες Ρούχα απλωμένα στην υγρασία να μουλιάζουν Μία πετσέτα παρατημένη από προχθές στο πάτωμα του μπάνιου και τα πιάτα στοίβα στον νεροχύτη Στοίβα και τα λόγια που ξέχασα να πω, άτσαλα παρατημένη δίπλα σε αυτή με όλα όσα δείλιασα να κάνω.

Θα τους δεις στις στάσεις των λεωφορείων και στα σκαλιά εταιριών να ρουφάνε τον καπνό με μανία. Κάθε που σβήνουν ένα τσιγάρο, αμέσως αναζητάνε το επόμενο. Δεν είναι σοβαροί, συνήθως γελάνε πολύ. Τα μάτια τους είναι γεμάτα ζωή, και πάντα μιλάνε για τα πιο ενδιαφέροντα θέματα.

Έχω στον κήπο μια αμυγδαλιά Με το που δει τις πρώτες ακτίνες φωτός τον Γενάρη με τις αλκυονίδες μέρες, βιάζεται κι αμέσως πετάει μπουμπούκια Μονό για να της τα κάψει το κρύο λίγες μέρες αργότερα. Έχω στο στερνό μια καρδιά. Χτυπάει σαν τρελή, μόλις ένα ελάχιστα πιο τρυφερό χάδι την αγγίξει