Ετικέτα: Ορέστης

Μου είπεςαν χορέψω ξυπόλυτος στα βράχιαθα βρω αυτό που ψάχνω,έκανες λάθοςαυτό που ψάχνω το βρίσκωστίβοντας το αίμα από γδαρμένα πέλματα

Φαγητό-ο ήλιος ξαπλώνει στα πεζοδρόμιαέτοιμος να σου σφίξει τον λαιμό-αποφεύγω πια τέτοιες παγίδες,

Αδυνατώ να μου στερήσω την ηδονή της εμμονής μου που με τόσα σχεδιάκια, κτίζει τον αποπνικτικό οργασμό της. Κάθε τούβλο το κουβαλώ μώλωπα στην πλάτη κάθε κιλό τσιμέντο ένας κάλος στο μυαλό, -ένα καλός κάλος όλο κάλλος παρακαλώ- ξέπνοες οι αψίδες, οι σοβάδες πιασμένες μέσες. Πίνω μια σταλιά ιώδιο  να την απολυμάνω την αισχρή, την…

Θέλω να στραγγίξωτα νέφη που βαραίνουν τις υποσχέσεις,σαν με σφουγγάρι να τρίψω

Η κίτρινη μπανάνα σιγοκαίγεται στον νερουλιασμένο ήλιο, η αντηλιά μού κάθεται σαν πικρός, καμένος καφές στον ουρανίσκο και η ελαφριά ζέστη παραείναι μη ξεκάθαρη.

Την κρατώ, λοιπόν, μακριά να τη βλέπω σημάδι όμορφο σε σκηνικό που θολό πια μοιάζει…

Μην κοιτάς! Μόνο φαντάσου τις κρυμμένες λέξεις, μουρμούρα στο μυαλό σου πέντε αναγκαίους στίχους, ξεμπέρδευε.

Οι φιγούρες της άλλης όχθηςσαν αφηρημένες ιστορίες κινούνταικάποιες γοργά, κάποιες μηχανικά,μα σαν στίγματα μου φαίνονται στην μέρα,

Τι θα γινόταν αν είχες κλειστεί σε ένα βάζο; Αυτήν τη στιγμή περιεργάζομαι ένα μικρό πορσελάνινο βάζο, κάπως ασυνήθιστο. Κυλινδρικό στο σχήμα, φαρδύ όσο η παλάμη μου και ψηλό όσο το παπούτσι μου, λευκό, γαλακτερό τοίχωμα αδιαφανές, μόνο το βιδωτό καπάκι γυάλινο για να βλέπεις μέσα. Και αυτό που βλέπω μέσα, στο απρόσμενα φωτεινό εσωτερικό…

Σκέψεις στο τραίνο 16.11.21Κάνει κρύο. Εκτίθεμαι στο λούσιμο του πρωινού ήλιου, μα το τζάμι φιλτράρει τις ζεστές ακτίνες. Ή εγώ τις φιλτράρω, μπορεί και το ερκοντίσιον να παίζει ρόλο.Μπάμ. Το δεύτερο τραίνο μάς προσπέρασε ανατινάζοντας τον αέρα, η μικρή κραυγή του φούσκωμα στα αυτιά. Πόσο ακόμη;

Τα δάκτυλά μου αργά δαγκώνουν τα δευτερόλεπτα,τα χείλια μου δαγκώνουν το πηκτό πλάσμα της ακινησίας ·

Δεν σκοπεύω να μεριμνήσω για τα μάτια σου.Θα τα ξεκολλήσω με σπασμένο γυαλί,θα τα ρίξω στο μελάνι,θα τα κοιτώ καθώς επιπλέουν στο μαύρο,δύο όγκοι λευκοί με ματωμένες σάρκινες λωρίδες,δύο λέξεις μουγγέςσχηματίζουν την ανυπαρξία σου.

Αναλογίζεται ένα τοπίο νεκρό,γεμάτο βράχια που πετρώσανε σε ξεχασμένη σκέψη,διάσπαρτο με φρύγανα που επουλώνουν ανύπαρκτη φωτιά.

Μια λέξη μόνο,σαν κάποιο «αν» από ξεχασμένο καλοκαίρι,έμεινε στα χέρια μου,άμμος που διαλύεται και φεύγει,με τον τελευταίο κόκκο σβήνονταςέναν ήλιο νοητόκαι μια ανάσα τεχνητή.

Θα ψιθυρίσω στο νερόπως το χτες έκρυψα στη νύκτα,φυλακτό που έπνιξα σε μαύρη λάσπη,να μείνει εκείσαν πεθαμένο μου παιδί.

Μια διάχυτη μυρωδιά χλωροξυλενόλης παραμένει,άρωμα παχύ που αποπνέουνοι επιφάνειες, τα χέρια μου.

Ξενυχτώ με μπλαβιασμένα χείλιανα ξεσκεπάσω μυστικά τις ομιλίεςπου μουγγές άφησα την μέρα,συστοιχίες από λέξειςγια όλες τις γαλάζιες σκέψειςσαν ακτίδες στις άκρες των ματιών μου.

Με ένα νεύμα κοφτόστρέφει το συναίσθημα στην ρουλέτα,και με το μαχαίρι του ευνουχίζει τα περιθώρια.Εξαφανίζεται ανάμεσα στις όξινες συστάδες από λόγιαμέσα σε μια βαβούρα εθιστική, οικεία,καταπίνεται εκεί,όπως μια ανταύγεια στο ξετύλιγμα κύματος.

Τα χέρια μου βαμμένα κόκκινα,βλέπεις;Μπορεί μια περίεργη ιδιοτροπία των ημερώνσιωπηλά να μουγγρίζει για αυτό το χρώμα,μα δεν αντέχω άλλο να ακούω, για αυτό,

Απαγορεύεται να σκύψω,μένω στητός μέχρι να λιώσουν τα πόδια,δεν ενδίδω στην βαρύτητα,κλέβω λίγο ακόμη του χρόνου,εκπνέω,δεν πρέπει να καταρρεύσω.

Θυμάσαι την άνοιξη-δεν την νιώθεις πικρή,εύθραυστη σαν συμπυκνωμένη σκόνη;Θα ήθελα σαν σκάφος να συμπιέζομαι ανάμεσα στην τρικυμία,

Δεν μπορώ να το πωαλλά ο χρόνος μου μασά την ψυχήτα γκρίζα, το ασήμι που κόβει τον ήλιο,το κόβω, το απλώνω, το ράβω σε ανεκτά ρούχανα κρύψω, να ανακατέψω · δεν μπορώ να το πωγιατί;

Ο ουρανός περνά απαρατήρητος, όχι πάνω από τα αραία σύννεφα, αλλά πιο πολύ από το υπερκαλυμμένο δέρμα μου. Και αν δεν κοιτάξεις, δεν θα τον δεις. Το πεζοδρόμιο γλιστρούσε με την υγρασία περασμένου ψιλόβροχου ή βαριάς ατμόσφαιρας, ενώ οι περαστικοί άνθρωποι στριμώχνονταν στο μικρό του φάρδος. Κτυπήματα ώμων ήταν συχνά, ξαφνικές πιέσεις από ένα άλλο…

Ρίξε την ψυχή σου σαν γαλάζιο βότσαλοθα την πιάσω με χέρια θαλασσινά,θα την αγκαλιάσω από όλες τις μεριές, ισοτροπικά.

Το φανάρι για τους πεζούς είναι κόκκινο. Ο δείκτης μετρά αντίστροφα: 29,28,27… Νιώθεις τις κρυφές ανάσες κόσμου, δεξιά, αριστερά, πίσω σου, απέναντί σου ολόκληρη σειρά. Όλοι κρατάνε μια απόσταση, ίσα που να μην σου ακουμπάνε τα ρούχα. 10, 9, 8… Ριπή ανέμου σε κτυπά στο πρόσωπο και ανατριχιάζεις απ’ το κρύο χάδι. Το φως άναψε…

Έχεις τυφλωθεί απ’ το φως, δεν βλέπεις επειδή όσα λίγα βλέπεις είναι υπερβολικά έντονα στον νου σου. Αυτή η κίτρινη, ζεστή λάμψη, σαν ακτινοβολία πρωινού ενισχυμένη, αχλή που σε εμβολίζει από όλες τις μεριές του ουρανού, σβήνει το γαλάζιο του ουρανού, τα σύννεφα, τα βουνά, τα περιγράμματα των δέντρων και λιώνει τις ασφάλτους. Προσπαθείς να…