Ετικέτα: πόετρυ

Ανάμεσα σε δυο προδοσίες,μια των στίχων που δεν άντεξακαι μια λευκή,για το μελανί που δεν ξόδεψασε αίματα και ιδρώτες που χύθηκαν αναίτια,και φύλαξα για τρικυμίες της δικής μου βάρκας.

Περιμένω πάνω απ’ το τηλέφωνο για νέα σου εδώ και κάτι ώρες. Ο χρόνος κυλάει περίεργα όταν περιμένεις, σχεδόν παγώνει. Υποθέτω μαζί του παγώνεις κι εσύ. Σκέφτομαι πως κανονικά δεν θα έπρεπε να με πειράζει και τόσο αυτή η αναμονή.Σκέφτομαι πως κανονικά θα έπρεπε να την είχα συνηθίσει.

Μέχρι χθές κυνηγημένος Aπό σήμερα αυτό εξόριστος μα ευλογημένοςΜόνος εναντίον μου, λοιπόν Δίχως δικαιολογίες και υποσχέσεις

Ρίξε την ψυχή σου σαν γαλάζιο βότσαλοθα την πιάσω με χέρια θαλασσινά,θα την αγκαλιάσω από όλες τις μεριές, ισοτροπικά.

Πάντοτε ανάμεσα σε δύο ματιές,το φευγαλέο είδωλο σου εμφανίζεται·δραπέτης ενός νου χωμένουσε μια από τις αξημέρωτες αυγές.

Το φανάρι για τους πεζούς είναι κόκκινο. Ο δείκτης μετρά αντίστροφα: 29,28,27… Νιώθεις τις κρυφές ανάσες κόσμου, δεξιά, αριστερά, πίσω σου, απέναντί σου ολόκληρη σειρά. Όλοι κρατάνε μια απόσταση, ίσα που να μην σου ακουμπάνε τα ρούχα. 10, 9, 8… Ριπή ανέμου σε κτυπά στο πρόσωπο και ανατριχιάζεις απ’ το κρύο χάδι. Το φως άναψε…

Ξεψυχώ πάνω σε τσαλακωμένα χαρτιά κακογραμμένες αράδες, όμως τα μέσα μου δεν φαίνεται να μπαίνουν σε τάξη.Το μυαλό μου ανυπάκουο αγρίμι, επαναστατεί ενάντια σε κάθε κατασταλτικό μέτρο προσπαθώ -μάταια- να του υποβάλω.Εγώ τείνω να αιωρούμαι. Μεταξύ νοητού και πραγματικού ή αλλιώς μεταξύ εμού και του μυαλού μου. Έχασα το μέτρημα των φορών που προσπαθώντας να…

Γράφω. Γράφω από τότε που άρχισα να σχηματίζω λέξεις, για ό,τι μου έρχεται στο μυαλό,χωρίς περιορισμούς, ανεξαρτήτως ώρας και μέρους. Απλώς γράφω. Γράφω, για μένα σημαίνει ξετυλίγω το κουβάρι των σκέψεων μου.Σημαίνει μετάγγιση του είναι μου σε λέξεις.

Λεν’ πως χαθήκαμεΜαζέψαμε το στάρι μαςΌμως το τζάκι, το κάψε ολάκαιροΈτσι λειτουργεί η κοινωνίαΚαι ‘σύ με καις ολόκληρο, «υπερήφανο προδότη» με φωνάζουν

Τριγύριζα, πάλι μόνος, στο κρεβάτιλες και το μαξιλάρι σκλήρανε απότομααπ’ όσα το κεφάλι μου ακούμπησε σ ’αυτόμήπως και ξαποστάσει.

Ο ήλιος τρυπώνει από τις γρίλιες και πάει κατευθείαν στα μάτια μου. Εδώ και δύο ώρες απέφευγα τη στιγμή της αφύπνισης, τώρα όμως είναι ανάγκη, διψάω. Όταν καταφέρνω να φτάσω στην κουζίνα συνειδητοποιώ πως ακόμα κοιμάμαι, ουσιαστικά. Τα πρώτα είκοσι λεπτά που ακολουθούν το ξύπνημα μου ο εγκέφαλος μου χουζουρεύει. Ο φραπές μου ετοιμάζεται από…

Απλωμένες ψευδαισθήσεις σαν ρολόγιαεικονίσματα κινήσεων και δίνες από χρώματα πρόσωπα στημένα ολόγυρα στους τοίχουςλείπουν τα μάτια, λείπει η μύτη, λείπουν τα αυτιά,χείλη σαπισμένο μήλο πουδράρονται αχνά στην στάχτη,στάχτη σαν ποσοστό του αέρα, συμπυκνωμένος καπνός,όμοιος με ζεστούς υδρατμούς από πιατέλα,αναδύεται από το μέσο του τραπεζιού,φορτωμένο καιόμενα μαλλιά, δέρμα ασώματου κεφαλιού,και η σιωπή θυσία.

Για τα μάτια που σκούραναν,προτού προλάβεις να δεις μέσα τουςφώτα και πυροτεχνήματαξεθωριασμένων εορτών.

Σπασμένη χορδή γδέρνει το δάκτυλο, σάρκινο δοξάρι,τον στριγκό ήχο να ποτίσει σε ημιτελή κορμιάκαι ανόργανες κινησιολογίες.