Ετικέτα: Σίσυφος

Συμβαίνει πάντα βράδυ,οι στίχοι γκρεμίζονταιτα τέρατα δεν έχουν πλέον κλουβίξεχύνονται λαίμαργαστο απροστάτευτο κορμί.

Αυτή που φύτρωσε τώραανάμεσα στα τσιμέντατης συνήθειας, της αδράνειας,χαλάει το κλίμα.Δεν την έσπειρα εγώ,μπάσταρδη ξεχασμένων εποχώντότε πιστεύαμε στο κάθε πρωινόμε μάτια ακούραστα, ξενυχτισμένα.

Ο καφές μου αραίωσε απότοματελευταία γουλιά ήταν νερότο βλέμμα μου ξενέρωσενομίζω γέλασες, αυτόματα.

Μπορώ μόνο να σου γράψω.Τα λόγια μας πνοές,σωπάσαμεοι μνήμες μας εικόνες,ξεθωριάζουν.Λυπάμαι που απέτυχα.

Έφτιαξα καφέ μαύροχωρίς ζάχαρη,μόνο με τις ενοχέςνα τον πικρίζουν,πάλι όμως νύσταζεη συνείδησή μου. Δεν μετράω συλλαβές,δεν θέλω να με απαγγείλουν,μόνο να με θυμάσαι,απογοητευμένημετά το βαρύ ξενύχτιπριν φτιάξεις γλυκό καφέ. Η ποίηση δεν έχει μετρική,ούτε η ζωή αναλογίεςεσύ χάνεσαικαι εγώ, μαζί σουστίχοι δεν σώσανε ποτέάμετρους ανθρώπους. Να πιείς για να μεθύσεις,να δεις τον απέναντι ομορφότεροτο μέσα…

Έφυγες πριν ξημερώσει, βιαστικήδεν πρόλαβα ποτέ μου να θαυμάσωτον ήλιο να χαϊδεύει τις τούφες σουπου χορεύουν με κάθε μου ανάσα.

Έσφιγγε τα χέρια του γύρω από το δερμάτινο, απαλό τιμόνι καθώς το βλέμμα του διέσχιζετον σκοτεινό δρόμο που απλωνόταν μπροστά του, μνήμες από τα παιδικά του χρόνια καιτις βραδινές διαδρομές ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό του. Θυμήθηκε πόσο τον είχανσυναρπάσει τότε τα φανάρια, έστεκαν ψηλά και υπαγόρευαν στο αυτοκίνητο τι πρέπει νακάνει, τον ενθουσιασμό του όποτε…

Ανάμεσα σε δυο προδοσίες,μια των στίχων που δεν άντεξακαι μια λευκή,για το μελανί που δεν ξόδεψασε αίματα και ιδρώτες που χύθηκαν αναίτια,και φύλαξα για τρικυμίες της δικής μου βάρκας.

Πάντοτε ανάμεσα σε δύο ματιές,το φευγαλέο είδωλο σου εμφανίζεται·δραπέτης ενός νου χωμένουσε μια από τις αξημέρωτες αυγές.

Δυσκολεύτηκε να ανοίξει τα μάτια του, δεν μπορούσε να θυμηθεί γιατί τον έτσουζαν τόσο. Όταν επιτέλους τα κατάφερε, αφότου σκούπισε κάποια ενστικτώδη δάκρυα, βρέθηκε προ εκπλήξεως, το κρεβάτι του ήταν άδειο. Έξυσε απορημένος το κεφάλι του και ανακάθισε στο κρεβάτι, παρά το μεθύσι της προηγούμενης μέρας ήταν σίγουρος ότι δεν είχε κοιμηθεί μόνος του το…

Τριγύριζα, πάλι μόνος, στο κρεβάτιλες και το μαξιλάρι σκλήρανε απότομααπ’ όσα το κεφάλι μου ακούμπησε σ ’αυτόμήπως και ξαποστάσει.

Για τα μάτια που σκούραναν,προτού προλάβεις να δεις μέσα τουςφώτα και πυροτεχνήματαξεθωριασμένων εορτών.

Την βλέπεις να κάθεται ανέμεληανέγγιχτη από το βάρος στο βλέμμα σουστο μπαρ που ήθελες να παςαλλά ποτέ δεν έβρισκες τραπέζι.

Το πρόσωπό σου κρύφτηκεανάμεσα σε δύο νυσταγμένες ηλιαχτίδεςκαι η σκιά του έπεσε απαλάπάνω στα άγρυπνα μάτια μου.

Βρεγμένος από στάλες που δεν έπεσαν ακροβατείς στις προηγούμενες προπόσεις παλεύοντας να θυμηθείς σε ποιο ποτό η ζάλη έντυσε τα χείλη σου μ´ένα χαμόγελο.

Δύο χείλη λαίμαργα ξεζούμισαν την αλμύρα των θαλασσινών ματιών μου προτού το φεγγάρι σκεπάσει όσα δεν αξίζουν να φωτίζονται.

Όταν ο ήλιος ανατέλλει θαμπός από τις σκέψεις που με θόλωσαν το βράδυ στην άκρη της αγουροξυπνημένης θάλασσας μια ρημαγμένη βάρκα ξεπροβάλλει.

Πρώτο τέταρτο αυγής Ο ήλιος κρύβεται αδέξια πίσω από τις διαλυόμενες σκιές· σκέψεις που φύγαν πριν ταράξουν την αγουροξυπνημένη θάλασσα.

Λίγο πριν το πρώτο μουδιασμένο φως ανταμώσει τους ξενυχτισμένους δρόμους στο νου μου αντηχεί η κόρνα του πλοίου που φεύγει απρόθυμα από το λιμάνι.

Από τον αέρα ανάμεσα στα μαλλιά και τα κόκκινα λαίμαργα χείλη ένιωθα να ξεπηδούν απρόσκλητες στιγμές από μέρες που δεν έζησα.