Ετικέτα: Τρισεύγενη

«(…)Τα μάτια το πρόσωπο, οι χειρονομίες των χεριών και οι κινήσεις του σώματος ήδη δηλώνουνανοιχτά τη ψυχική μας κατάσταση(…)» -Caterina Di Fazio

Σήμερα ψάχνω με αγωνίαέναν λίγο περισσότερο άνθρωπο να βρωμια κουβέντα να πω.Μέσα από τις λέξεις θα τολμήσωκαι θα πω αυτά που θέλω να αισθανθώ.Κανέναν δεν θέλω να μισήσω,αλλά γίνονται όλοι με τις πράξεις τους μισητοί.

Κάθε εφήμερη απόλαυση και ικανοποίηση αποδεικνύεται ανίκανη να καλύψει το δαιδαλώδες κενό. Η ψυχή παραμένει ανήμπορη να ζήσει μέσα στο σώμα και το σώμα παραμένει αδύναμο να κουβαλήσει την ψυχή.

Γύρω γύρω λιβάδια. Παντού πράσινο. Πουλιά κελαηδούν κι ένας απαλός αέρας χαϊδεύει γλυκά όλη την πλάση. Καταγάλανος ουρανός με δύο σύννεφα για παρέα. Και ο ήλιος να καίει καταμεσήμερο, φωτίζοντας όλων των ειδών τα ξαναμμένα λουλούδια. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κοράλλια, γαρυφαλλιές και βιολέτες χορεύουν με τη σειρά τους τον χορό της αναγέννησης και της ανεμελιάς. Γαλήνη.…

Ευχήθηκα να έρθουν καλύτερες μέρες και οι μέρες αυτές ήρθαν. Επιτέλους συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι είναι οκ να μην είσαι οκ. Δεν ξέρω αν οφείλεται η αίσθηση του εγκλεισμού για την έλλειψη έμπνευσης, αλλά είμαι εγώ, είμαι εδώ και γράφω λέξεις σε ένα χαρτί. Αν οι αναγνώστες είναι σαν κι εμένα, τότε θα βαριούνται…

«Μεγάλα όνειρα της νιότης μας, δεν πραγματοποιηθήκατε ποτέ όμως εσείς είναι που δώσατε αυτό το βάθος στη ματαιότητα» -Τάσος Λειβαδίτης

Ο πόνος αυτός ήταν η παρακαταθήκη για τη συνέχειά σου, κοριτσάκι μουΉταν η αναγκαία συνθήκη για να φτάσεις εδώ που είσαι,το τίμημα που έπρεπε να πληρώσεις για να είσαι ακόμα ζωντανή,για να βρεις ένα νόημα στη ζωή.

Για όλους αυτούς που με πλήγωσαν βαθιάαυτούς που μου έμαθαν πώς είναι να πονάωγι’ αυτούς που στάθηκαν μόνο στην επιφάνεια και αγνόησαν την ουσία και το βάθοςσ’ αυτούς οφείλω την ακεραιότητα του χαρακτήρα – εκείνοι με ταρακούνησαν, με έπλασαν, με ξύπνησαν – και τώρα περπατάω σταθερά προς τον Σκοπό.