Πηδάς μακριά από το στρώμα, με χέρια ιδρωμένα και καρδιά που καλπάζει από το στήθος σου, στέλνοντας με μανία αίμα στον εγκέφαλο, ενισχύοντας αυτά που θες να αποφύγεις. Οι σκέψεις σου γίνονται αβάσταχτες και πασχίζεις να ξεφύγεις από τις μπάρες που σου έθεσε ο ίδιος σου ο οργανισμός.
Μα πώς γίνεται μετά από όλο αυτό το μελετημένο σχέδιο που δουλεύει ακατάπαυστα, έπειτα να μην υπάρχει τίποτα; Δεν μπορεί να ήρθες απλά για να φύγεις.
Μαρμάρινες πλάκες.
Θες να μάθεις τι είμαστε; Ένα μάτσο κόκαλα σε ένα αριθμημένο κουτί, επενδυμένο με σάρκα και μια τρόμπα στο στήθος που άπαξ και πάρει ρεπό, η ζωή μάς απολύει. Είναι μικρή η ζωή, κύριος.
Τζούρα.
Ίσως απλά η ύπαρξή μας διαρκεί όσο κάνει ένα τσιγάρο να καεί. Μωρέ, λες;
Πόσα τσιγάρα έχουν μαζευτεί στους πνεύμονές μας προσπαθώντας να απαντήσουμε, άρα, υπαρξιακά μας ερωτήματα…;
Ειρωνεία.
Γουστάρω ό,τι μου μειώνει τη ζωή. Άλλη το λένε αμαρτία και πειρασμό, εγώ το λέω απόλαυση και καλοπέραση.
Δεν διανοείσαι ότι δεν θα πατάς για πάντα στη γη. Ποτέ δεν θα συμβιβαστείς με την ιδέα, γιατί όλο αναβάλλεις, σίγουρος για την αυριανή μέρα.
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθείς ξανά τη θνητότητά σου και θα πηδήξεις πάλι μακριά από το στρώμα ψάχνοντας την ανάσα που δεν θες να χάσεις.
Και όλο αυτό ξανά και ξανά μέχρι η φλόγα να σβήσει από το κερί και μείνει μόνο η γόπα από το τσιγάρο.
~Ӎαίρη ₮ζέιν~
topicap.wordpress.com 