Ελευθερωμένοςστο παραδεισένιο στρώμα των θεώντα μάτια χρωματίζονταιαπό τις εικόνεςμια παράσταση συμβαίνει ψηλάη φαντασία σκηνοθετεί.

Μου είπεςαν χορέψω ξυπόλυτος στα βράχιαθα βρω αυτό που ψάχνω,έκανες λάθοςαυτό που ψάχνω το βρίσκωστίβοντας το αίμα από γδαρμένα πέλματα

Και, ναι, κυρίες και κύριοι (και λοιποί) ήρθε η ώρα να γράψω και εγώ όσα αισθάνομαι για το καλοκαίρι. Για κάποια που σιχαίνεται τη ζέστη και προτιμά το χειμώνα, ζούμε μεγάλες στιγμές! Είναι τελείως διαφορετικό αυτό που συμβολίζει το καλοκαίρι συγκριτικά με άλλες εποχές. Όλοι, θα έλεγες, κινούνται ξαφνικά με πιο χαλαρούς, νωχελικούς ρυθμούς. Δεν…

«(…)Τα μάτια το πρόσωπο, οι χειρονομίες των χεριών και οι κινήσεις του σώματος ήδη δηλώνουνανοιχτά τη ψυχική μας κατάσταση(…)» -Caterina Di Fazio

Φαγητό-ο ήλιος ξαπλώνει στα πεζοδρόμιαέτοιμος να σου σφίξει τον λαιμό-αποφεύγω πια τέτοιες παγίδες,

μια παραδεισένια Φωλιάεπί της γηςΠουλιά κελαηδούντην πιο υπέροχη μελωδία

Ω ερωτευμένε Άσε κάτω του σταριού τα ΄πόσταγμα και το τασάκι, συζητάμε Κανέναν δεν βοήθησε η παρακμή, ό,τι σου λέω…Ούτε η θεοποίηση βοηθά, αυτό και αν πρέπει να το ξες, πρόσεχε!

Σήμερα ψάχνω με αγωνίαέναν λίγο περισσότερο άνθρωπο να βρωμια κουβέντα να πω.Μέσα από τις λέξεις θα τολμήσωκαι θα πω αυτά που θέλω να αισθανθώ.Κανέναν δεν θέλω να μισήσω,αλλά γίνονται όλοι με τις πράξεις τους μισητοί.

Αδυνατώ να μου στερήσω την ηδονή της εμμονής μου που με τόσα σχεδιάκια, κτίζει τον αποπνικτικό οργασμό της. Κάθε τούβλο το κουβαλώ μώλωπα στην πλάτη κάθε κιλό τσιμέντο ένας κάλος στο μυαλό, -ένα καλός κάλος όλο κάλλος παρακαλώ- ξέπνοες οι αψίδες, οι σοβάδες πιασμένες μέσες. Πίνω μια σταλιά ιώδιο  να την απολυμάνω την αισχρή, την…

Αφήνω ελεύθερα τα αρνητικά συναισθήματανα ταξιδέψουνΔροσίζω την ψυχήαγκαλιάζοντας το πρωινό

Όποτε απελπίζομαι έρχεσαι Στα πιο απίθανα, για τους άλλους, μέρη Εκεί βρίσκεσαι, για να μου διδάξεις Πράγματα που αλλιώς δεν καταλαβαίνω Με κάνεις να νιώθω την αλήθεια, μεγάλο πράγμα!

Κάθε εφήμερη απόλαυση και ικανοποίηση αποδεικνύεται ανίκανη να καλύψει το δαιδαλώδες κενό. Η ψυχή παραμένει ανήμπορη να ζήσει μέσα στο σώμα και το σώμα παραμένει αδύναμο να κουβαλήσει την ψυχή.

Γύρω γύρω λιβάδια. Παντού πράσινο. Πουλιά κελαηδούν κι ένας απαλός αέρας χαϊδεύει γλυκά όλη την πλάση. Καταγάλανος ουρανός με δύο σύννεφα για παρέα. Και ο ήλιος να καίει καταμεσήμερο, φωτίζοντας όλων των ειδών τα ξαναμμένα λουλούδια. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κοράλλια, γαρυφαλλιές και βιολέτες χορεύουν με τη σειρά τους τον χορό της αναγέννησης και της ανεμελιάς. Γαλήνη.…

Θέλω να στραγγίξωτα νέφη που βαραίνουν τις υποσχέσεις,σαν με σφουγγάρι να τρίψω

Μελετώντας τη γη και σένα και προβληματιζόμενος για μήνες ολάκαιρους, βρήκα πως το λουλούδι σου ειν’ το γιασεμί. Αντέχοντάς ‘μαι ελάχιστα για χρόνια, τα πολλά συμπέρανα πως ειν’ ταιριαστά σου. Γι’ αυτό σε άλλα μέρη πας, σε άλλες κουλτούρες , για να μυρίσει η πλάση όλη το γιασεμί σου.

Ευχήθηκα να έρθουν καλύτερες μέρες και οι μέρες αυτές ήρθαν. Επιτέλους συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι είναι οκ να μην είσαι οκ. Δεν ξέρω αν οφείλεται η αίσθηση του εγκλεισμού για την έλλειψη έμπνευσης, αλλά είμαι εγώ, είμαι εδώ και γράφω λέξεις σε ένα χαρτί. Αν οι αναγνώστες είναι σαν κι εμένα, τότε θα βαριούνται…