Είναι τρελό όταν εμείς οι ίδιοι «σκοτώνουμε» τον εαυτό μας;
Κάθε μέρα που περνά…
Το ίδιο επαναλαμβανόμενο εμμονικό μοτίβο, η ίδια κυκλική ατελείωτη πορεία προς την υποταγή. Υποταγή στην τρέλα της οχλοβοής που μέσα στο μυαλό σου οργιάζει και συ φίλη τη θεωρείς.
Ένα πιστόλι στην καρδιά και τη σκανδάλη πατάς επιδεικτικά.
Με περηφάνια για την πράξη αυτή καυχιέσαι, καθώς νομίζεις πως το καθήκον προς τις χειροπέδες που τιμάς, το εκτέλεσες πολύ καλά.
Έναν παλμό παραπάνω έπιασες στην καρδιά έξω από τον έλεγχο σου να είναι και ξαφνικά ανησυχία σε διαπέρασε.
Τι είναι αυτό το ξένο το παράσιτο που την καρδιά σου κάνει να χτυπά τόσο άρρυθμα; Ξέφρενα ρυθμικά και γαλήνια με ένα είδους χαράς -που στη πραγματικότητα πολύ σε φοβίζει.
Το πετάς, το ντύνεις ώσπου η καρδιά να γίνει νους και για ακόμη μια φορά με τα μάτια του μυαλού να κοιτάς.
Τροφή σου οι εμμονές, οι ανησυχίες, τα προβλήματα… Πες μου πώς αισθάνεσαι. Καλά;
Χα!
Ναι, πράγματι, σου δίνει μια (ψεύτικη ) ταυτότητα.
Έναν -ας πούμε- σκοπό, κάτι να ασχοληθείς…
Τροφή σου η μιζέρια, ένας στρόβιλος διάθεσης αρνητικής, ασχήμιας στην αύρα της ζωής, χωρίς λόγο και αιτία. Απλά ένας μόνιμος προβληματισμός και δεν αναρωτιέσαι καν το γιατί.
Ίσως δεν θες πραγματικά να ξέρεις.
Ίσως το να υποφέρεις είναι για σένα οξυγόνο σου έχει γίνει απολαυστική τροφή.
Ένας αιώνιος αγέλαστος κύκλος διαμάχης εσωτερικής.
Ένα ατελείωτος δρόμος κενής προσμονής,
ένα φεγγάρι περιμένεις το μονοπάτι της λύτρωσης να σου φωτίσει.
Μια λύτρωση που τελικά θα σε εξοντώσει θα σε σκίσει και δεν θα σε φωτίσει.
Γιατί αυτή η λύτρωση που περιμένεις δεν είναι αληθινή. Μια ψευδαίσθηση είναι που έχεις πιστέψει, έχεις ζωντανέψει και συνεχίζεις να ζωντανεύεις κάθε ώρα και στιγμή.
Συνεχίζεις να το πιστεύεις φανατικά,
να ζεις μέσα στο νου τυφλά, στο λαβύρινθο του μυαλού χάνεσαι παντοτινά…
ℒuna
Photo by: Despina Niki
topicap.wordpress.com 