Ένας ψίθυρος, τρόμαξα στην αρχή.
Από την καρέκλα μου ελαφρά ενστικτωδώς ανασηκώθηκα. Μήπως και το διώξω μακριά.
Μα τι συμβαίνει;
Ψίθυρος ξανά…
Μα τι λέει, τι θέλει από εμένα;
«Μην μεγαλώσεις» ακούω ξαφνικά.
«Μην μεγαλώσεις ποτέ, μην τολμήσεις»
«Μα τι είναι όλα αυτά;»
Αναρωτιέμαι.
«Όταν η ζωή την πόρτα σου χτυπήσει, όταν άσχημα αισθήματα στο πετσί σου νιώσεις, όταν να πνίγεσαι δίχως επιλογή και σε αδιέξοδο βρεθείς… Μην το αφήσεις να σε καταπιεί». Ψιθυρίζει βιαστικά.
«Όταν την μοναξιά νιώσεις να αναδύεται στο σώμα σου, όταν γύρω από τα κόκαλά σου ένα ένα ρωγμές τα γεμίσει κάνοντας το κορμί σου να αναριγεί, παραδώσου!»
«Όχι, δεν είναι φωτιά, αυτό εύκολο θα ήταν. Αυτό το αίσθημα είναι παντοτινό, εμπειρικό και σε όλους γνωστό αλλά και διαφορετικό συνάμα. Αυτό είναι αργό, μακρόσυρτο, σαν λάθος νότα που επιμένει. Ένα μούδιασμα, ένα κρύο, χωρίς να κρύωνες.
Βγάζει νόημα;
Ίσως και όχι.
Αλλά πιο το νόημα σε αυτό; Στο να καταλάβεις το νόημα; Εννοώ… τι σημασία έχει; Τι υπάρχει εκεί να φοβηθείς; Μην σκληρύνεις, από την τραχεία πραγματικότητα, μην γίνεις ένας ακόμη μίμος, μιμούμενος ζωή, σαν φάντασμα θες πράγματι να ζεις ; Αυτή τη μοναδικότητα μην τους αφήσεις να σου την κλέψουν. Την ευαισθησία μην τους αφήσεις να στην μετονομάσουν σε αδυναμία και να στην ανταλλάξουν με αναισθησία. Αυτήν την ευαισθησία μέσα σου κράτα γερά και ασ’ τη να ανθίσει, μην την καταπιέζεις.
Ποτέ δεν κατάλαβα από πότε το να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό έγινε φυσιολογικό. Σαν τότε… Σαν παιδί, αντιμετώπιζε τη στιγμή, μπες μέσα σε αυτή. Γιατί αλλιώς θα τρελαθείς ή -καλύτερα- θα σε τρελάνουν. Όπως παλιά στη παιδική χαρά, που όλο σου το είναι έβαζες, σε αυτό το κάτι, το ένα και μοναδικό. Τα χρόνια αυτά μιας μυστικιστικής, σχεδόν, διαδικασίας, ανακάλυψης, ύπαρξης, ταύτισης με το εδώ και το τώρα μην τα ξεχνάς. Χωρίς κοίταγμα πίσω η μπροστά, γιατί έξω από τον έλεγχο μας ήταν, ενώ τώρα -ας πούμε- τον έχουμε, νομίζουμε.
Αυτή τη αγνή γλυκιά μυστικότητα να κρατούσαμε όλοι, αυτό τον ενθουσιασμό για ζωή… Γιατί τίποτα άλλο δεν έχουμε -εν τέλη- πέρα από τον εαυτό μας. Όλα τα άλλα είναι καλό-πλασμένες ψευδαισθήσεις.
Μην μεγαλώσεις ποτέ! Τρέχα να σωθείς, στη Χώρα του Ποτέ να μείνεις. Σαν όλα για πρώτη φορά να τα κοιτάς, και να δακρύζεις όσο πιο συχνά μπορείς».
ℒuna
Photo by: M.J
topicap.wordpress.com 