Πάντα μισούσε τον καθρέφτη του χωλ με τα ψέματά του. Κάθε φορά που περνούσε, έβλεπε ένα πρόσωπο που έμαθε από πολύ μικρή να απεχθάνεται, μια φιγούρα μίλια μακριά από αυτό που θα ήθελε να βλέπει, από το κορίτσι που θα ήθελε να είναι. Βλέπεις, είχε αυτή τη φωνή στο κεφάλι της που της υπαγόρευε δογματικά πως κάθε ίνα της ύπαρξής της είναι είναι λάθος και πως είναι αηδιαστική με τις άγαρμπες κινήσεις της και το παράξενό της πρόσωπο με τα μη- αρμονικά χαρακτηριστικά.
Και στο σχολείο την κορόιδευαν. Κάθε λογής πειράγματα, όλα επιβεβαίωναν τα ψέματα του καθρέφτη και δυνάμωναν την ένταση της φωνής στο κεφάλι της που πλέον ούρλιαζε πως δεν θα υπάρξει ποτέ αρκετή για τίποτα και για κανέναν.
Και το σχολείο τελείωσε και το κορίτσι μας ήθελε να αγαπηθεί, γιατί είχε τόση πολλή αγάπη στα σκαριά της που την έπνιγε. Αλλά ξεχνούσε διαρκώς ότι η αγάπη αυτή ήταν τόση γιατί είχε ξεχάσει να μοιράσει από λίγη και στον εαυτό της. Εξακολουθούσε να μισεί τα μπούτια της, τα μαλλιά της, τη φωνή της. Μισούσε την εμμονή της με το φαγητό, μισούσε το γεγονός ότι δεν ήταν ικανή να γίνει ερωτική γιατί η φωνή στο κεφάλι της εξακολουθούσε να ουρλιάζει πως κάθε φορά που φορούσε εκείνο το κόκκινο κραγιόν έμοιαζε με κλόουν.
Μα δεν το βλέπεις; Η φωνή δεν θα σκάσει αν δε την φιμώσεις η ίδια και ο καθρέφτης θα συνεχίσει να λέει ψέματα- τα ίδια ψέματα που λες εσύ στον εαυτό σου. Μάθε επιτέλους να αγαπάς αυτές τις λεπτομέρειες που σε κάνουν ξεχωριστή και θα δεις πως με αυτόν τον τρόπο θα δείξεις και στους άλλους πώς να τις αγαπούν.
₦ικήτα
Photography credits: Καρέ Λια
topicap.wordpress.com 