Πριν αναφερθούμε σε μία από τις πιο επαναστατικές φωτογραφίες των τελευταίων δεκαετιών, θεωρώ απαραίτητο να κάνουμε έναν περίπατο στη ιστορία της αδιάκοπης διαμάχης μεταξύ των Παλαιστίνιων και των Ισραηλινών, η οποία οδηγεί εδώ και χρόνια σε συνεχείς αιματοχυσίες…
Η διαμάχη ξεκινά ήδη από το τέλος του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Κοινωνία των Εθνών δίνει εντολή να βρεθεί η Παλαιστίνη υπό την εποπτεία των Βρετανών. Μερικά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, οι Βρετανοί, κάτω από τις πιέσεις των Ναζί και εξαιτίας του μαζικού διωγμού των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος, δίνουν την εντολή να δημιουργηθεί ένα κράτος Εβραίων στην Παλαιστίνη. Καθώς οι αντιδράσεις ήταν έντονες από τους Παλαιστίνιους και ειδικότερα από τους Άραβες, οι οποίοι αποτελούσαν και την πλειοψηφία, τα Ηνωμένα Έθνη επεμβαίνουν και αποφασίζουν να δημιουργήσουν δύο κράτη στην περιοχή της Παλαιστίνης: ένα Ισραηλινό και ένα Παλαιστινιακό.
Όπως ήταν επόμενο, η απόφαση αυτή οδήγησε σε μια σειρά από αραβοϊσραηλινούς πολέμους, εξαιτίας των οποίων παραπάνω από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς, προς την δυτική όχθη του Ιορδάνη, στη Γάζα, στη Συρία και στη Λίβανο. Με τον «πόλεμο των έξι ημερών», όμως, το 1967, το Ισραήλ καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της δυτικής όχθης του Ιορδάνη και ένας μεγάλος αριθμός Παλαιστίνιων βρίσκεται υπό κατοχή. Η πρώτη μεγάλη εξέγερση, η Ιντιφάντα, γίνεται το 1987 και οδηγεί στη «συμφωνία του Όσλο». Ήταν πρώτη συμφωνία ειρήνης που έγινε, δεν ήταν όμως αρκετή καθώς άφηνε άλυτα προβλήματα μείζονος σημασίας, όπως το εδαφικό και το ζήτημα των προσφύγων. Η δεύτερη Ιντιφάντα πραγματοποιήθηκε το 2000, καταπνίχθηκε όμως από τον Ισραηλινό στρατό και χώρισε την Παλαιστίνη σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία ήταν η παραστρατιωτική οργάνωση Χαμάς και από την άλλη η στρατιωτική οργάνωση Φατάχ.
Μέχρι και σήμερα, στο κατεχόμενο Παλαιστινιακό έδαφος, οι Παλαιστίνιοι δεν προστατεύονται από κανέναν νόμο! Οι Ισραηλινές αρχές αδιαφορούν φανερά για τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, καταπατώντας καθημερινά τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Οι κατεδαφίσεις σπιτιών είναι καθημερινό φαινόμενο, παρόλο που αποτελεί παράβαση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. Αυθαίρετες συλλήψεις και φυλακίσεις, μετακινήσεις κάτω από περιορισμούς, έλλειψη πόσιμου νερού και η λίστα των «εγκλημάτων» είναι ατελείωτη. Η εκπαίδευση αποτελεί προνόμιο λίγων. Πολλοί μαθητές αναγκάζονται να κάνουν μάθημα σε σκηνές, ενώ νέες εντολές κατεδάφισης σχολείων δίνονται μέρα με τη μέρα. Ακόμη ένας από τους πιο άγριους τρόπους επέκτασης του κράτους του Ισραήλ στο Κατεχόμενο Παλαιστινιακό Έδαφος είναι ο εποικισμός του. Οι Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και χάνουν τη γη τους αφού τους απαγορεύεται η πρόσβαση στην ευρύτερη περιοχή. Οι εποικισμοί θεωρούνται παράνομοι από τη διεθνή κοινότητα καθώς παραβιάζουν το Άρθρο 49 της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης, η οποία ορίζει ότι είναι παράνομο για μία κατοχική δύναμη να μεταφέρει μέρη του πληθυσμού της, στις περιοχές που κατέχει.
Εν έτη λοιπόν 2018 πρωτοεμφανίστηκε η φωτογραφία αυτή, η οποία απεικονίζει τον 20χρονο Παλαιστίνιο Αέντ Αμπού Άμρο. Ο νεαρός Παλαιστίνιος κρατώντας τη σημαία της χώρας του στο ένα χέρι και μια σφεντόνα στο άλλο, διαδηλώνει κατά του ισραηλινού αποκλεισμού στην περιοχή Μπέιτ Λαχίγια στη Βόρεια Γάζα. Τη φωτογραφία αποθανάτισε ο Τούρκος φωτογράφος Μουσταφά Χασούνα στις 22 Οκτωβρίου του 2018. Ο ημίγυμνος νεαρός έρχεται σε αντίθεση με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, οι οποίοι απεικονίζονται ντυμένοι με προστατευτικά ρούχα, καθώς φαίνεται ότι παλεύει για το δικαίωμά του στην ελευθερία, χωρίς να τον ενδιαφέρει το όποιο κόστος. Πολλοί παρομοίασαν τη φωτογραφία με τον περίφημο πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά με αφορμή την Ιουλιανή Επανάσταση του 1830 στη Γαλλία. Συγκρίσεις έγιναν επίσης με την Άλωση της Βαστίλης και με διάφορους πίνακες σε σχέση με τη Γαλλική Επανάσταση.
Δεν έχω πολλά να πω για αυτή τη φωτογραφία καθώς ο κάθε άνθρωπος που τη βλέπει μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να νιώσει κάτι τελείως διαφορετικό. Θα κλείσω, λοιπόν, με έναν προβληματισμό που παραθέτει ο Edward Said, ο οποίος για εμένα αποτέλεσε τροφή για πολύ σκέψη:
«Επειδή κάποτε στη ζωή σου υπήρξες θύμα, αυτό δε σου δίνει αυτόματα το δικαίωμα να κάνεις θύματα σου άλλους ανθρώπους. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε όρια.»
Και αν τα όρια δε μπορούμε να τα βάλουμε εμείς, τότε ποιος μπορεί;
Ӎαρίζα
topicap.wordpress.com 