Αφήνω τους άξονες βλεμμάτων κενούς,
Χωρίς τα δακτυλίδια των κυκλικών αισθήσεων,
Μένουν στύλοι στερημένοι μιας αναμονής χαμένης,
Να δείχνουν, υπονοώντας, με την απουσία το απόν,
Να ρίχνουν, αριθμώντας, τις μαχαιριές των σιωπών.
Αγνοώ, όπως κάθε βράδυ,
Τους αλλοπρόσαλλους βηματισμούς της ώρας,
Ακολουθώντας του αντίλαλους ψιθύρων πόνων,
Και σκέψεων αργών,
Μήπως βρω το ζητούμενο μοτίβο
Ώστε ν’ αφήσω κάθε τοίχο
Να δω, όταν δεν επιλέγω να’ μαι τυφλός,
Μια ακτίνα να διαπερνά τους δρόμους
-γεμάτη σιωπηλές ανησυχίες-
Να διασχίζει στο ημίφως των πεζοδρομίων μοναχικές μελαγχολίες.
Ѻρέστης
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 