Πόσο φοβόσουν;
Τη στιγμή που έρχεται, καθόμαστε,
βυθισμένοι στην κόκκινη λάσπη,
τον ήλιο απωθούμε με χέρια μισολιωμένα,
τυφλοί με καμένες ίριδες.
Πόσο φοβάσαι;
Μέσα στο πηχτό σκοτάδι
ανυπομονούμε πια να φοβηθούμε,
ο φόβος η μόνη αίσθηση
και ο μόνος τρόπος να βλέπουμε.
Πόσο…;
Η λάσπη απορροφήθηκε σαν δεύτερο δέρμα,
και πια μετράμε τα δευτερόλεπτα της σκέψης,
άλλος ένα, άλλος δύο, άλλος παγωμένος στον χρόνο
και άλλος σε μια φρενίτιδα χρόνων.
Μετράμε, περιμένουμε,
προσπαθούμε για μία ελπίδα,
με την ανατολή κάποιου εσωτερικού ήλιου να δούμε ξανά.
Ѻρέστης
Photography credits: Bloody Mary Jane
topicap.wordpress.com 