Το όνειρο που δεν ζήσαμε, στις άκρες ξεβαμμένο πια,
Κρατά ακόμη τα πρόσωπα της χαμένης άνοιξης,
Τις εκφράσεις που ανέμελες, ίσως γελοίες μοιάζουν,
Και τα χαμόγελα που διαγράφονταν λιτά.
Σε τεχνητούς κήπους γυροφέρνει κυκλικά παρτέρια,
Κυνηγώντας την σκιά του γέρικα, ξεχνά και ξεθωριάζει,
Μα κρατά ανάμεσα στα φυτικά χρώματα
Όσα ζήσανε πριν λίγο καιρό τα σώματα,
Λίγο μα, στην φρενίτιδα ολόγυρα, αρκετό
Να σβήσει όσα γράφτηκαν
Να παρασύρει όσα ειπώθηκαν.
Είναι απλό, να νοσταλγείς κατευθύνσεις που δεν πάρθηκαν,
Να παίζεις με την φαντασία,
Μήπως από τα αποκόμματα, τα γεμάτα παλιές υποσχέσεις,
Ζωντανέψεις το παρόν.
Ѻρέστης
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 