Συμβιώνοντας με το μυαλό μου,
Ύστερα από 14 περίπου χρόνια,
αναγκάστηκα να κηρύξω πόλεμο –
ώστε να λήξει το βασανιστήριο κι αυτή η καθημερινή αγωνία.
Ή αυτό
Ή εγώ
Δεν διήρκεσε πολύ αυτός ο πόλεμος
Μερικές βουβές μάχες, πάνω στο κρεβάτι και μέσα στο μπάνιο με λιγοστό αίμα και κάτι σκόρπια δάκρυα
Κάτι απογεύματα, με υποχρεώσεις στοιβαγμένες κάπου απόμερα
Δεν διήρκεσε πολύ, μονάχα μια αιωνιότητα που κατάφερε να χωρέσει μέσα σε εννιά μήνες
Νικήτρια βγήκα εγώ
Οι απώλειες ήταν αρκετές,
Δύο μάτια κενά
Μια καρδιά να χτυπά μονάχα από ανάγκη
Ένα χαμόγελο ψεύτικο
Οι απώλειες δεν ήταν λίγες…
Στον πόλεμο με το μυαλό μου βγήκα νικήτρια,
τώρα όμως που κάθομαι στη βεράντα με το καλοκαιρινό αεράκι να χαϊδεύει το σώμα μου
ανήμπορη να το αισθανθώ
Εύχομαι να είχα χάσει
₦ικήτα
Photography credits: Mariza Nanou
topicap.wordpress.com 