Συναίσθημα: Θυμός
Η ψυχολόγος μου επιμένει ότι στο μάτι του κυκλώνα κουρνιάζει ένας απύθμενος θυμός.
Της χαρίζω ένα στραβό χαμόγελο ενώ η φωνή μέσα μου γελάει ειρωνικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω με λόγια πως είναι κάτι πιο βαθύ που με στοιχειώνει. Πως ο θυμός έρχεται και φεύγει. Πως όλα έρχονται και φεύγουν. Πως, όμως, αυτό μένει. Και πως ίσως μείνει για πάντα.
Θα το έλεγα θλίψη, αλλά με τόση που έχω πάρει ξέρω να την αναγνωρίζω, και ξέρω πως ακόμη και αυτή με αφήνει πού και πού.
Ίσως πάλι να ‘ναι ο πόνος, δεν ξέρω. Πλέον και αυτός λίγος μου φαίνεται.
Γιατί εγώ ψάχνω μια λέξη για την αρχή του χάους και για το τέλος των πάντων.
Αν έπρεπε να μαντέψω, νομίζω θα τελείωνε σε -ένος. Μένος.
Αν το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ήρθα σ’αυτόν τον κόσμο ήταν να κλάψω, τότε το τελευταίο θα είναι σίγουρα να ουρλιάξω.
Α, ναι. Βρήκα τι μου μολύνει την πληγή. Οργή.
Θα ‘θελα να μπορούσα να σας σιχαθώ όλους, αλλά τότε θα έπρεπε πρώτα να σιχαθώ εμένα.
Συνηθισμένη πια σε όνειρα καταδικασμένα
ℬασιλική
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 