Χωρίς ανάσα ολόκληρα τραχιά χιλιόμετρα,
με κοφτές αναπνοές -μισές- ανάμεσα στις ώρες,
δεμένα τα πνευμόνια, ένας συνήθης κόμπος,
το αίμα νερωμένο, ακατάσχετος ρυθμός,
μια καρδιά χαμένη σ’ έναν παραμορφωμένο χρόνο
και τα σώματα μας φιγούρες σε θολά σποραδικά καρέ.
Ένας ήλιος οξύνει τις κορφές των πεύκων, αδρές γωνίες των δρόμων,
ακανόνιστοι κρυφοί χάρτες ξεκινούν από κάθε μικρό αντικείμενο,
από κάθε χλωμό φανοστάτη, κάθε μαυρισμένη νεραντζιά.
Διαλέγοντας τις λέξεις σαν μια αργή τελετουργία
καθορίζω την τάξη της ψυχής μου, πυκνώνω το αίμα, στρώνω τον σφυγμό,
τοποθετώντας τις φράσεις
τα δάκτυλά μου ανασχηματίζουν μια χαοτική εικόνα,
συγκεντρώνουν σαν φακός το διάχυτο φως,
και για λίγο η ταινία ζωντανεύει μια πιο σαφή φιγούρα,
καθώς διατρέχει τους δρόμους,
διατρέχει τους φωτισμούς,
ανάμεσα στους χιλιάδες αστικούς ψιθύρους των διαθέσεων.
Μόνο του το γραπτό αυτό μουρμουρητό απαλύνει τις πληγές,
και σκορπίζει τις σκέψεις βαθιά στα συναισθήματα.
Χαμένες διαδρομές αιωρούνται σαν νοσταλγικές υποσχέσεις,
κάποιες αναμνήσεις παίρνουν χρώμα, παλιά ξεραμένα φύλλα.
Ο λόγος επαναλαμβάνεται με το βήμα, σαν καύσιμο καίγεται,
σαν να δένει το σώμα με το διαλυμένο μου μυαλό
σ’ ένα έμβολο,
ένα μικρό καράβι σε ευθεία γραμμή, να λατρεύει γερά
τα κύματα που το κτυπάν και σχίζει.
Ѻρέστης
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 