Τα φώτα του δέντρου λάμπουν
πάνω σε κάθε σκοτεινή μου σκέψη
όπως μέσα σε κάθε κόκκινη μπάλα
κρύβεται πλέον ένας ξεχασμένος στεναγμός.
Το αστέρι στην κορυφή ξεθωριασμένο
φαίνεται έχουν περάσει πολλές εποχές
από τότε που είδε τελευταία φορά
τα πρόσωπα γύρω του να λάμπουν.
Η φάτνη σκονισμένη και λειψή
μέσα της δεν έχει απομείνει
παρά μια ανάμνηση του θαύματος
που συνέβαινε κάθε χρόνο γύρω της.
Τα γλυκά και το κονιάκ κρύβουν
την μυρωδιά μιας μέρας
που φαίνεται να μας έχει αφήσει πίσω
απογοητευμένη από την κατάντια μας.
Ίσως κάποτε το τραπέζι γεμίσει
με μάτια μεστά και καρδιές ανοιχτές
ενώ τώρα πνίγεται από τα πιάτα μισής μέρας
που την επόμενη δυσκολεύεσαι να θυμηθείς.
Έστω ας προσφέρουμε τις αγκαλιές μας
αντί για τα πρησμένα από τις εμμονές πορτοφόλια
σε όσους νιώθουν λίγο πιο ψυχρές
εκείνες τις παγερές μέρες.
Ας εμπνευστούμε επιτέλους από όσους φύγανε
με τη σκέψη τους να φωτίσουμε το άστρο
να δούμε επιτέλους το δρόμο που οδηγεί
πέρα από τα φαγητά και τα δώρα.
Τότε στον απολογισμό
το δέντρο θα μοιάζει πιο γεμάτο από μπάλες
το κονιάκ θα μας ζεσταίνει λίγο περισσότερο
και οι άνθρωποι γύρω μας θα μοιάζουν λίγο πιο γιορτινοί.
Σίσυφος
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 