Ένα ακόμα τσιγάρο έκοβε την ανάσα μου. Μέρες γιορτών, λέει, κάθε άνθρωπος εκεί έξω τέτοιες μέρες θα έχει σίγουρα έντονα συναισθήματα να διαχειριστεί. Άλλος χαίρεται, άλλος λυπάται, άλλος ίσως αδιαφορεί. Κάποιοι περιμένουν πώς και πώς αυτές τις μέρες να τις περάσουν να την οικογένειά τους, με χαρά προετοιμάζουν τα οικογενειακά τραπέζια και κάνουν σχέδια για το πώς θα κυλήσουν σε εορταστικό κλίμα οι επόμενες μέρες. Στολίζουν τα σπίτια τους, φτιάχνουν γλυκά και το χαμόγελό δεν δεν λείπει τα πρόσωπά τους.
Κάποιοι άλλοι είναι θλιμμένοι, αναγκάζονται να δουλέψουν αυτές τις μέρες, θέλουν να γιορτάσουν με τις οικογένειές τους αλλά δεν μπορούν. Ίσως έχουν χάσει κάποιον δικό τους άνθρωπο και αυτές οι μέρες φέρνουν ένα ακόμα μεγαλύτερο βάρος. Κάποια παιδιά κλαίνε που θα γιορτάσουν μακριά από τους γονείς τους, επειδή εκείνοι θα πρέπει να δουλέψουν. Ήθελαν τόσο πολύ να χαρούν το σπίτι του στολισμένο αλλά δεν τα κατάφεραν είτε γιατί δεν στόλισαν είτε γιατί γύριζαν τόσο κουρασμένοι κάθε μέρα που δεν προλάβαιναν να το χαρούν.
Κάπου εκεί έξω κυκλοφορούμε και εμείς, κάποια περίεργα όντα. Εμάς αυτές οι μέρες μάς ήταν πάντα αρκετά αδιάφορες. Εμείς που δεν τολμήσαμε να περάσουμε από το Σύνταγμα γιατί δεν θέλαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτόν τον κιτς στολισμό, που σίγουρα θα ενοχλήσει τα μάτια μας. Επιλέξαμε τέτοιες μέρες να τις περάσουμε στη δουλειά μόνο και μόνο για να αποφύγουμε το οικογενειακό τραπέζι. Εμάς που δεν μας λείπουν καθόλου οι καυγάδες κάθε οικογενειακής μάζωξης και πού στο σπίτι μας δεν μπήκε ούτε μισό στολίδι, πόσο περίεργοι φαινόμαστε στα μάτια των υπολοίπων; Μάλλον αρκετά, όμως ποιος νοιάζεται; Για μας είναι απλά μέρες όπως όλες οι άλλες. Απλά γύρω μας υπολειτουργούν τα πάντα. Ίσως όλο αυτό το κλίμα μας δημιουργεί μία αίσθηση μελαγχολίας. Δεν ψάξαμε όμως ποτέ το γιατί.
Αφού γκρίνιαξα, λοιπόν, αρκετά θα κλείσω αυτό το -ίσως αδιάφορο και για κάποιους μπορεί ενοχλητικό- κείμενο με μία φράση που χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια για να κλείσω κάθε χριστουγεννιάτικο κείμενο μου: «Χριστούγεννα είναι, θα περάσουν».
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 