Περπάτησα πολλούς δρόμους χωρίς να ακούω λέξη,
και θα πουν, μα ποια σιωπή αντέχει τόσο;
Θα’ χουν δίκιο, αλλά αυτές οι πέντε λέξεις θα βάλουν κι’ ένα τέλος.
Η σιωπή είναι αβάσταχτο που θίγεται,
ακόμα και στις πιο λεπτές της αποστάξεις,
σπάει απ’ ένα μικρό ακιδωτό ποσοστό αμφιβολίας,
ελάχιστη πρόσμιξη χρειάζεται για εύθραυστο γυαλί.
Αρκετά περιπλανήθηκα, πολλές εικόνες έχασα,
η αυγή δεν μου χαρίστηκε στα χρώματα
την χορευτική της εναλλαγή που καθημερινώς την σχεδιάζει,
πάντα μέσ’ την ακριβή εκτέλεση κρύβοντας μικρές μοναδικές κινήσεις,
δεν επιβράδυνε στους δικούς μου απρόσεκτους ρυθμούς ·
αρκετά χάθηκα να σκέπτομαι, χωρίς να ακούω ακόμη λέξη,
πως άλλο τόσο ποσοστό ειρημένης σιγουριάς θα έσωζε
αυτό που η έμφυτη ένταση θεμελιακά το ξεριζώνει.
Μαλακή καρδιά απλώνει το ελαφρό ρόδινο στο αχνό πρωινό γαλάζιο,
θυμίζει την αναγκαία ηρεμία, μήπως και στις πολλές φωνές,
όσων ξυπνούν για να προλάβουν να φωνάξουν,
βρω σαν σε ραδιοφωνικό σταθμό την σιωπή αυτήν που έψαχνα
με ύφος σίγουρο και βλέμμα περιπαικτικό
να με καλεί στην συνέχεια του αυγερινού της περιπάτου.
Ѻρέστης
Photography credits: Kornilia H.
topicap.wordpress.com 