Γιατί να επιλέξω να μιλήσω για μια συγκεκριμένη σειρά, θα απορούσε κανείς, και αν μία, γιατί αυτή; Δεν είναι θα έλεγα μία τυχαία επιλογή, καθώς υπάρχει ένα ερώτημα στη ζωή μας που βρίσκουμε μπροστά μας συχνά και αυτό είναι ένα ‘’απλό’’ «Γιατί;»
Το σίριαλ μιλάει για μία κοπέλα που πηγαίνει λύκειο και αυτοκτονεί αφήνοντας πίσω της 7 κασέτες με τους λόγους που το έκανε, αν βρεθούν στα χέρια σου και είσαι ένας από αυτούς που θα τις ακούσουν, σημαίνει ότι είσαι ο ένας από τους δεκατρείς λόγους.
13 λόγοι, 13 άνθρωποι.
Δέκα τρείς προσωπικότητες.
Κάπως έτσι θα δούμε αυτές τις προσωπικότητες να αλληλεπιδρούν η μία με την άλλη. Άκουσα κάτι πολύ σοφό κάποτε: «Κάτι το οποίο δε σημαίνει τίποτα για κάποιον, όσο μικρό και αν είναι, ίσως είναι όλος ο κόσμος για κάποιον άλλον»
Στη πρώτη σεζόν διανύουμε την ιστορία της πρωταγωνίστριας Hannah βλέποντας τη σχέση της με τους άλλους. Φιλίες, έρωτες, ίντριγκες. Πράγματα που τη πλήγωσαν ενώ οι άλλοι δε το κατάλαβαν ή δεν έδωσαν σημασία, ενώ οι άλλοι που τα έκαναν ίσως δε γνώριζαν τη σοβαρότητα, είτε το έκαναν για να πληγώσουν ή είτε όχι.
Βλέποντας την ιστορία βγαίνουν στη φόρα διάφορα, όχι μόνο για την ίδια αλλά και τα μυστικά των άλλων ατόμων που πλέον τα γνωρίζουν όσοι έχουν ακούσει τις κασέτες. Απαντά, σα να τους λέει: «Να, ξέρεις γιατί αυτοκτόνησα, ξέρεις τι μου έκανες, τώρα το ακούς, επιβεβαιώνεσαι ενώ δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι αργά γιατί είμαι νεκρή!»
Βγάζοντας τύψεις από εκείνους. Κάπου εκεί αρχίζει και η αποκάλυψη των δικών τους κόσμων που μας δείχνουν το «γιατί» φέρθηκαν έτσι. Στη δεύτερη σεζόν μπαίνουμε πιο έντονα στη ζωή του καθενός ξεχωριστά. Μία φωνή ανά επεισόδιο, μία άμυνα στο κάθε προσωπικό τους αγώνα. Μία ανάσα σε αυτόν τον εσωτερικό πνιγμό.
Και έτσι λοιπόν σκέφτεσαι, έχασα εσένα, δε σε πρόλαβα. Μπορώ όμως να προλάβω κάποιον άλλον και άραγε να προλάβω τον εαυτό μου;
Κάπως έτσι θα φτάσουμε και στην τρίτη σεζόν που εκεί έρχεται το παιχνίδι της αμφισβήτησης. Όλοι oι χαρακτήρες έχουν μεγαλώσει βήμα βήμα περισσότερο και εκεί που νομίζουν ότι γνωρίζονται, αμφισβητούν ο ένας τον άλλον για το «τι είναι ικανοί να κάνουν και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν» μέσα από τα δικά τους τραύματα, τη δική τους ιστορία στον μακρύ δρόμο της ελευθερίας.
Κάποιοι είναι μόνοι τους ή άλλοι νιώθουν μοναξιά. Όμως υπάρχει και μία δύναμη, της φιλίας, της συντροφικότητας, της αγάπης, του έρωτα. Μεταφράστε το όπως θέλετε.
Μέχρι την τέταρτη σεζόν θα κλείσω με τη φράση που ίσως έχει σκεφτεί ο καθένας από εμάς στον αγώνα της έλλειψης του άλλου για τον οποιοδήποτε λόγο «I don’t know what I’m supposed to do, haunted by the ghost of you. Take me back to the night we met…》.
Μίλτος
topicap.wordpress.com 