Μυρίζει κάτι ξένο

Μια ζεστή στάλα στα χείλη
μοιάζει δροσερή, συμπυκνωμένη ηρεμία
λίγο ξινίζει, όμως,
στον οισοφάγο όταν κατεβαίνει και καίει
σαν να διαπερνά αιχμηρό ραβδί.
Την κρατώ, λοιπόν, μακριά
να τη βλέπω σημάδι όμορφο
σε σκηνικό που θολό πια μοιάζει,
την φυλάω σαν υπόσχεση, ένα μικρό μαρτύριο,
ένα μικρό αναλγητικό.
Περπατώ με σιγουριά στους δρόμους
παρά τον προορισμό που λείπει
γιατί το μόνο που ζητώ είναι το κεφάλι μου
να φλέγεται σε κύματα νέου ήλιου,
κάτι το πικάντικο να γεύομαι από το χώμα,
από φυλλώματα στεγνά,
με την μικρή στάλα κρυμμένη
κάτω απ’ τη γλώσσα, στο μεταξύ των δακτύλων,
σε κάποια τσέπη εσωτερική,
να μου ψιθυρίζει την δροσιά, την ησυχία
με ύφος καυστικό,
με νόημα στερητικό.