Μπερδεμένη Άνοιξη

Απ’ την λάσπη μέσα βγήκε χαλί κερίνθες
σαν μύκητες με στίγματα, καμπανούλες σιωπηλές,
τα άνθη κίτρινα και τα φύλλα γεμάτα στίγματα,
βγήκε σαν ανατρίχιασε το χώμα στην ιδέα ήλιου
μα πάγωσε απότομα,

οι νεκροί μίσχοι αφημένοι τώρα να σαπίσουν,
ένα χαλί πια γλίτσα, επιστρέφει στην λάσπη
καθώς νέοι κλώνοι,
νέες αποτυχίες σηκώνονται ολόγυρα
τρεφόμενοι απ’ των προηγούμενων τα θρεπτικά νεκρά υγρά,
με τυφλό πείσμα ξετυλίγονται
απτόητα για τα θανατερά σημάδια,
σποραδικές πρασινάδες στο χώμα που στοίχειωσε το χιόνι.
Αυτή η επιμονή της φύσης, η ανάμιξη των αντιθέτων,
με καθιστά αμήχανο και άβολο, με εκνευρίζει.
Γιατί δεν αφήνει το έδαφος νεκρό και παγωμένο;
Γιατί δείνει ξανά την ευκαιρία; Γιατί επιμένει,
γιατί επιμένει και γιατί κινείται, γιατί φυσά;
Και το ρυάκι συνεχίζει να κατεβάζει
την λωρίδα απ’ το βρώμικο νερό του.

Ορέστης

Photography credits: Panagiotis Vikatos