Κατηγορία: Inside Out

Αργά τα άγρυπνα βράδια μου όταν ακούω πλέον μόνο τις σκέψεις μου και έχω χάσει πια την ελπίδα να ανταμώσω με όσους νοστάλγησα, εμφανίζεται στην μνήμη μου ένας άνεμος που με αναστατώνει.

Αν μπορούσα να μιλήσω ουσιαστικά σε κάποιον θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Οι αποφάσεις μου -και η όψη μου- με κάνουν να μην μπορώ αλλά τις πιστεύω με κάθε δύναμη που απομένει στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πώς να γράψω αυτό που θέλω όμως δεν θ’ αφήσω τις εμμονές μου να κερδίσουν…

Πρωινό τσιγάρο στην αυλή Ο καφές πάλι έλειπε από την κίτρινη κούπα Στο μυαλό μου πολλά τριγυρίζουν Άραγε να είσαι καλά; Άλλοι μέρα με τη μέρα μας μαθαίνουν Μοιραστήκαμε στιγμές Και τι μένει στο τέλος; Όμορφες εικόνες στη μνήμη μας Μέσα απ’ τα μάτια σου με μαθαίνω 13/11/2018

Άφησε με, με το βλέμμα να σου πω όσα με λόγια δεν σου λέω. Γιατί σου μιλάω, σου εξηγώ μα κάποια πράγματα θα γίνει κουραστικό να τ’ αναφέρω ·

Ίσως το πολύτιμο μας αγαθό, που δε φαίνεται, δε μετριέται, δεν μοιάζει με κανενός άλλου και είναι όμορφο σε όλες του τις εκφάνσεις:

Πάντοτε έβρισκα ελκυστικά τα τσιγάρα που δεν κάπνισα, τα χείλη που δεν φίλησα, τους ανθρώπους που δεν γνώρισα. Περίεργο.

Τα χέρια μου μουδιασμένα. Ένα αίσθημα πνιγμού τόσο όμορφο και άσχημο ταυτόχρονα που η ψυχή μου το θαυμάζει. Η καρδιά μου σαν σχοινί τεντώνεται και σκίζεται στην άκρη -ίσα ίσα κόπηκε μα πόνεσα απίστευτα. Δεν μπορώ να ορίσω τα λεγόμενα μου, δυστυχώς!Όμως διαχειρίζομαι την σκληρότητά τους. Αν μου έδινες ακόμα μια ευκαιρία

Δεν εξεπλάγην που έκανες αυτή την ερώτηση, ήλπιζα απλώς να μην το κάνεις. Βλέπεις… πολλές φορές οι λέξεις με προδίδουν ή τουλάχιστον έτσι μου αρέσει να λέω, ώστε να μην παραδεχτώ ότι εγώ η ίδια προδίδω τον εαυτό μου.

Δεν μ’ αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Ποτέ δε μ’ άρεσαν. Αποχωρίζεσαι ένα σημαντικό άτομο για κάποιο χρονικό διάστημα και αυτό σε πονάει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα κοντινά μας άτομα θα είναι στην καθημερινότητά μας -δυστυχώς ή ευτυχώς. Εκείνη τη στιγμή, νιώθεις το χρόνο να τρέχει. Παράξενο, έτσι; Όταν θες να περάσει…

Αν σπαταλώ τώρα μελάνι σχεδιάζοντας άτεχνα φτερά για να πετάξω· είναι γιατί κάποτε προσγειώθηκα και γεύτηκα την πίκρα του χώματος από την ομίχλη που ορθώθηκε μπροστά μου.

Από μικρός έλεγα ψέματα. Έκανα πολλές παιδικές «κομπίνες» προκειμένου να πάρω αυτό που θέλω. Μετέπειτα άρχισα να λέω ψέμματα για το πού είμαι, αν καπνίζω και τι. Ακόμα έχω πει χιλιάδες ψέμματα για κάτι πραγματικά αληθινό, όπως η αγάπη, η φιλία για να εκπληρώσω το σκοπό μου, δηλαδή μερικά ευρώ από τους γονείς μου ή…

Η μέρα που ανεβαίνει, δίνοντας χώρο στον αναβράζοντα αέρα, με την ζέστη λιώνει τις άκρες των ματιών, ώστε σαν κουρτίνες κρέμονται οι όσες σκέψεις, μουδιασμένα άκρα, σαν παράταιρα, σαν ξέχωρα,

Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος. Τα βράδια πλέον είναι δροσερά στο κέντρο της πόλης. Όμορφες στιγμές και χαμόγελα κάνουν τις μέρες ομορφότερες. Απότομες όλες οι αλλαγές.

Φαινομενικά ζωντανοί- μα στην πραγματικότητα πεθαμένοι από καιρό. Δεν θα στο πουν, θα συνεχίσουν να το παίζουν ανήξεροι Μα, να, κάπως σαν να σε συμπάθησα

Όταν κατάλαβα ότι υπήρχαν ήταν μια τελειωμένη (όπως και γω) Κυριακή και σκεφτόμουν γιατί δεν με καταλαβαίνετε. Τότε μια φωνή, μαζί με κάποιες γνώμες ειδικών που πήρα παλιότερα,

Σε ‘σένα μιλάω, που τα άτομα στη ζωή σου είναι μετρημένα αλλά και πολύτιμα. Σε ‘σένα που μπορεί να μην έχεις πάντα παρέα να βγεις έξω, όμως με καλή παρέα πας παντού. Σε ‘σένα που ξέρεις τι θες να κάνεις στη ζωή σου. Να μεγαλώσεις παιδιά, να γυρίσεις τον κόσμο, να γίνεις εθελοντής, να αποκτήσεις…

Το κρεβάτι μου ατσαλάκωτο μαρτυρά μια κάποια έλλειψη στο πλάι μου όπως το σεντόνι που τυλίγομαι υποκαθιστά άλλες απούσες πτυχές.

Κάθε βράδυ μπύρες και άραγμα στη βεράντα. Ιούλιος σε νησί. Πεταλούδες της νύχτας έρχονται να ταραξουν την ηρεμία. Ως τα μεσάνυχτα παιδικές φωνές, άλλοτε γλυκές, άλλοτε απερίγραπτα εκνευριστικές. Ακόμα μια μέρα το τηλέφωνο δε χτύπησε. Βασικά, χτύπησε αλλά

Είναι Πέμπτη. Τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο και εγώ κρύβω τον εαυτό μου από τον καθρέφτη.

Οι βραδιές που βουλιάζουν από τα ακόρεστα ποτήρια μας και τις χειμαρρώδεις φράσεις μας με αφήνουν πάντα μόνο μου σε μια τρικυμία από σκέψεις.

«Διαβάζω πράγματα που οξύνουν την φαντασία μου. Γράφω κείμενα μπας και πιάσω το νόημα ή βοηθήσω να το βρει κανένας άλλος. Βλέπω και αηδιάζω με το πολιτικό-κοινωνικό σύστημα και συνάμα απορώ πώς γίνεται να είναι τόσο συμφεροντολόγοι. Χάνω φίλους και έρωτες γιατί ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά στα κοινωνικά σας κατασκευάσματα.

Σκέψεις που δε διώξαμε Πού θα βρούμε λέξεις να τις εκφράσουμε; Σκόρπιες σε τετράδια και πακέτα από τσιγάρα.

Άσπροι τοίχοι και πνιγμένες φωνές. Τα ταβάνι γυρίζει και ανοίγουν οι πληγές. Η εικόνα με κοιτάζει με οίκτο. Μα όταν τρυπάει η βελόνα το σώμα μου νιώθω μέχρι και τον τελευταίο χτύπο.

Επαναλαμβάνουμε τόσες φορές την προσπάθεια να καθιερώσουμε τον χθεσινό εαυτό μας με μία ασαφή, πολλές φορές πικρή, αρκετές φορές γλυκιά γεύση στα χείλη, με την ιδέα του ποιος ήταν αυτός ο εαυτός να σβήνει σταδιακά με την αρχή της νέας μέρας.

Κάπως έτσι, χαμένος στα τσιγάρα και στις μπύρες, με μια απαίσια γεύση στο στόμα, ένα συνονθύλευμα από στάχτη και πίκρα από τη μπύρα, βλέπω τα δύσκολα μπροστά μου αλλά έχω ένα τρελό όνειρο: να ζήσουμε ένα απίστευτο απόγευμα στο σπίτι μου. Με δύο φραπέδες για παρέα και ένα τσιγάρο γεμάτο όνειρα. Να συζητήσουμε για το…