Κατηγορία: Inside Out

Σου είπα δεν θα ξαναφύγω. Έκατσα να δω την θάλασσα μήπως μαζί με κάποιον γλάρο έρθει και το κουράγιο να κοιτάξω κατάματα τον ξεφτισμένο ουρανό.

Στην χιονισμένη πόλη ακουμπάω την βόλτα μου περιμένοντάς σε. Ολες οι νιφάδες αν ενοθουν το όνομα σου θα σχηματίσουν. Ακομα και οι γκρίζοι τοίχοι φαίνονται πανέμορφοι και στρατηγικά τοποθετημένοι. Όταν φτάνω στο σημείο που σε πρώτοειδα τα συναισθήματα χορεύουν το χώρο που μου ‘μαθες.

Έχω έναν κακό μηχανισμό, που οπότε τον χρησιμοποιώ γίνεται χειρότερος. Τον βάζω σε λειτουργία μόνο τα περίεργα πρωινά, τα μοναχικά απογεύματα και τα ανυπόφορα βράδια. Κάθε μέρα, επομένως. Μου κάνει κακό και το ξέρω. Τόσο κακό που φορά με τη φορά πείθομαι πως μου κάνει καλό.

Το ταβάνι πλησιάζει, στάζουν νερά από μέρες Ρούχα απλωμένα στην υγρασία να μουλιάζουν Μία πετσέτα παρατημένη από προχθές στο πάτωμα του μπάνιου και τα πιάτα στοίβα στον νεροχύτη Στοίβα και τα λόγια που ξέχασα να πω, άτσαλα παρατημένη δίπλα σε αυτή με όλα όσα δείλιασα να κάνω.

Ένιωσα το κύμα ν ’ανασαίνει πλάι μου, αμέσως έτρεξα κοντά του να ακούσω τις φωνές που ο αέρας έπνιξε και τα ψάρια να σπαρταράνε ανήμπορα, σαν εραστές που βρέθηκαν γυμνοί να φτάνουν στα όρια της ηδονής τους.

Α: Είκοσι λεπτά χρειάστηκαν για να φανταστώ πώς θα ήταν. Δώδεκα ώρες να καταλάβω τι συμβαίνει, όμως μου χρωστάει το «αφεντικό». Πες του πως είτε τα δώσει είτε δεν τα δώσει, φυλακισμένος είμαι μόνο στο σώμα και τα μάτια μου αλήθεια αντικρίζουν.

Αφομοιώνονται όσα με πόνο κρατάς; Όσα, είπαν, πως πρέπει -σαν αλυσίδες, σκλαβικά- να μην πετάξεις , λες και συνήθως υπάρχει επιλογή.

Θα τους δεις στις στάσεις των λεωφορείων και στα σκαλιά εταιριών να ρουφάνε τον καπνό με μανία. Κάθε που σβήνουν ένα τσιγάρο, αμέσως αναζητάνε το επόμενο. Δεν είναι σοβαροί, συνήθως γελάνε πολύ. Τα μάτια τους είναι γεμάτα ζωή, και πάντα μιλάνε για τα πιο ενδιαφέροντα θέματα.

Τέσσερις λέξεις σε μια φράση σου [θα φύγω μια μέρα] Αποκάλυψαν τον τρόμο στα μάτια μου Έχω την δικιά σου ευθύνη τώρα και ας λεν’ παλαβομάρες οι άλλοι Το βάρος της απόδειξης είναι ασήκωτο Όμως δεν συγκρίνεται με το βάρος μνήμης σου.

Μπορεί να είναι έτσι, μα ο αναβρασμός δεν λύνεται, έρχεται και δήθεν παραμένοντας φεύγει, ώστε να κλείσει τον κύκλο, χτυπώντας ξανά, -ξυπνώντας ξανά- υπενθύμιση ζάλης οξείας, μέσ’ την καθημερινή ανασφάλεια ενοχλητικό ξυπνητήρι.

Όταν με έκραζες δεν πίστευες πως σήμερα θα πετύχαινα τα όνειρά μου. Μου πες πως δεν αξίζω άλλο παρατσούκλι από το «αχαΐρευτος». Όταν σου πα πως δεν ξέρω τι θα κάνω στην ζωή μου με υποτίμησες με το βλέμμα σου και το πίστεψα. Όταν ονειρεύτηκα, αμέσως μου το διέλυσες, όπως μόνο εσύ ήξερες μέχρι τότε.…

Μόνη συντροφιά η τέχνη Και δυο γάτες. Τα γραπτά μου, ο μόνος τρόπος έκφρασης.

Χωρίς ανάσα ολόκληρα τραχιά χιλιόμετρα, με κοφτές αναπνοές -μισές- ανάμεσα στις ώρες, δεμένα τα πνευμόνια, ένας συνήθης κόμπος, το αίμα νερωμένο, ακατάσχετος ρυθμός, μια καρδιά χαμένη σ’ έναν παραμορφωμένο χρόνο και τα σώματα μας φιγούρες σε θολά σποραδικά καρέ.

Λατρεύω τις ημέρες γενεθλίων. Το παράξενο, όμως, είναι ότι αγαπώ τις μέρες των άλλων ατόμων, ιδιαίτερα κοντινών, ίσως περισσότερο από τη δική μου. Οι περισσότεροι δεν με καταλαβαίνουν. «Μία μέρα είναι, όπως όλες οι άλλες. Γιατί το κάνεις μεγάλο θέμα;» , «Εμένα δεν μου αρέσουν τα γενέθλια. Γιατί να γιορτάζουμε με τόση χαρά το γεγονός…

Έχω στον κήπο μια αμυγδαλιά Με το που δει τις πρώτες ακτίνες φωτός τον Γενάρη με τις αλκυονίδες μέρες, βιάζεται κι αμέσως πετάει μπουμπούκια Μονό για να της τα κάψει το κρύο λίγες μέρες αργότερα. Έχω στο στερνό μια καρδιά. Χτυπάει σαν τρελή, μόλις ένα ελάχιστα πιο τρυφερό χάδι την αγγίξει

Από μικρός άκουγα για τις σχέσεις μεταξύ δύο ανθρώπων και μου φαινόταν μαγικό γεγονός. Αν θες, οι καταστάσεις και το περιβάλλον μου έδειξαν πόσο τρωτές και ευαίσθητες είναι, δυστυχώς. Προφανώς και δεν ξέρω πολλά. Ίσως (ή σίγουρα) είμαι από τους ανθρώπους που δεν θα άκουγες, όμως μια σκέψη σου μου εκμυστηρεύτηκε πως αναρωτιέσαι τι σκέφτεται…